ضعف او مورد اعتبار قرار مى‌گيرد و هر چيزى كه در طبيعت كارش و عملش سست و ضعيف مى‌شود مى‌گويند- أنثى- مثل اين شعر شاعر:

(شمشيرى دارم كه نه كند است و نه سست و ضعيف).

در اين مصراع حديد و شمشير آهنى به- أَنِيثٌ‌- معرّفى شده است، زمين سست و خاك نرم را نيز كه همانند زنان نرم هستند- أرض أنيث- گويند و يا از جهت خوبى گياه، آنجا را به أنثى و زنى تشبيه كرده‌اند كه (كودكان خوب و زيبا مى‌زايد).

و لذا مى‌گويند- أرض حرّة ولودة- يعنى زمين گرم و پر بار و با بركت است.

هر گاه در لفظ و سخن بعضى از اشياء را به مذكّر و مؤنّث تشبيه مى‌كنند بخاطر احكام آنهاست، مانند يد- أذن، شاعر گويد:

منظور شاعر حشره‌اى است به نام- قراد- كه از گروه پرندگان و چهار پايان، هر دو است يعنى (كنه)، مى‌گويد: آن حشره كوچكى كه به نظر مذّكر مى‌آيد آثار پستانش ظاهر شده و فربه گشته، لذا مؤنّث است و مذّكر نيست. و در سخن خداى تعالى كه: (إِنْ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ إِلَّا إِناثاً- 117/ نساء) بعضى مفسّرين در تفسير اين آيه گفته‌اند، حكم آيه به همان اشاره لفظى است زيرا نام معبودانشان به صيغه مؤنّث لفظى بوده، به دليل واژه‌هاى (لات- عزّى- مناة الثّالثه) كه نام بت‌هاشان بوده،