يعنى ذات او و- أنانيّت او، توجّه دادن به ذات انسان و ساير حيوانات، اشاره به وجودشان دارد.

اين لفظ در سخن پيشينيان عرب نبوده و محدث است.

آناءُ:

اللّيل- يعنى ساعات شب، كه مفردش- إِنَى‌- و- أَنَى‌- و أُنَا- است، خداى فرمايد: (يَتْلُونَ آياتِ اللَّهِ آناءَ اللَّيْلِ‌- 113/ آل عمران) و (وَ مِنْ آناءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ‌- 13/ طه) و (غَيْرَ ناظِرِينَ‌ إِناهُ‌- 53/ احزاب) يعنى وقت و زمانش.

الإنا اگر حرف اوّلش مكسور باشد مقصور است و اگر فتحه داده شود ممدود است مانند اين شعر حطيئة:

(شب را با حركت بسوى ستاره سهيل و شعرى كوتاه كردم امّا وقت و زمان بر من طولانى شد).

أني: آن الشّي‌ء- يعنى زمانش نزديك شده، و در آيه (حَمِيمٍ‌ آنٍ‌- 44/ رحمن) زمانش در شدّت گرما فرا رسيد و سخن خداى تعالى (مِنْ عَيْنٍ‌ آنِيَةٍ- 5/ غاشيه) و (أَ لَمْ‌ يَأْنِ‌ لِلَّذِينَ آمَنُوا- 16/ حديد) يعنى: آيا وقتش براى كسانيكه ايمان آورده‌اند نرسيده است.

و- آنَيْتُ‌ الشّي‌ء إِيَناءً- او را از وقتش عقب انداختم.

و تَأَنَّيْتُ‌ يعنى- تأخّرت. الأناه: درنگ كردن و آهستگى، و تَأَنَّى‌ فلان‌ تَأَنِّياً- و- أَنَى‌- يَأْنِي‌- كه اسم فاعلش، (آنٍ‌) است، يعنى با وقار و آرام.

استأنيته- باب استفعال از همان كلمه يعنى منتظر وقتش شدم كه در معنى- استبطأته- من او را معطّل كردم، نيز هست.

[1] 2، 1 سهيل و شعرى نام دو ستاره‌اى كه در تابستان، و شدّت گرما در اوائل شب با نور زياد ظاهر مى‌شوند و در آسمان دو شعرى هست، يكى شعراى يمانى و ديگرى شعراى شامى به( عميصا) معروف است.

شعراى شامى را خواهر سهيل گويند و روشنايى آن كم است، گويا از خواهرش دور افتاده و بر او مى‌گريد و چشمش چرك آلود شده است.

[2] 2، 1 سهيل و شعرى نام دو ستاره‌اى كه در تابستان، و شدّت گرما در اوائل شب با نور زياد ظاهر مى‌شوند و در آسمان دو شعرى هست، يكى شعراى يمانى و ديگرى شعراى شامى به( عميصا) معروف است.

شعراى شامى را خواهر سهيل گويند و روشنايى آن كم است، گويا از خواهرش دور افتاده و بر او مى‌گريد و چشمش چرك آلود شده است.