اسْتَأْنَيْتُ‌ الطّعام- منتظر طعام شدم.

إِنَاء- ظرفى كه در آن چيزى قرار داده مى‌شود و جمعش- آنِيَة- است و- أَوَانِي‌ جمع الجمع آن است. مثل كساء و أكسية.

أهل‌

: أَهْل‌ الرّجل- يعنى كسانى كه نسبى يا دينى يا چيزى همانند آنها مثل خانه‌اى و شهر و بنايى آنها را با يكديگر جمع و مربوط مى‌كند و آنها را اهل و خانواده آن شخص گويند، پس- أهل الرّجل- در اصل كسانى هستند كه مسكن و خانه‌اى واحد، آنها را در يك جا جمع و فراهم مى‌آورد.

سپس اين معنى توسعه يافته و گفته‌اند- أهل بيت- يعنى كسانى كه نسب خانوادگى وسيله جمع آنهاست و بعدا اصطلاح- أهل بيت- بطور مطلق به خاندان پيامبر 6 اطلاق شده است و آنها با اين اصطلاح شناخته شده‌اند چنانكه در اين آيه قرآن آمده است (إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ‌ أَهْلَ‌ الْبَيْتِ‌- 23/ احزاب).

أهل الرّجل- به همسر مرد نيز تعبير شده است و أهل الاءسلام- كسانى هستند كه دين اسلام آنها را تحت اين اصطلاح جمع مى‌كند در حالى كه شريعت و دين به برداشتن حكم نسبى در خانواده و در بيشتر احكام ميان مسلمان و كافر حكم كرده است، مانند آيه (إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ‌ أَهْلِكَ‌ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صالِحٍ‌- 46/ هود) (كه در باره پسر نوح است به علّت نافرمانى از پدرش در تبعيّت نكردن از دين، گويى از نسبيّت خارج شده و خداوند او را بعنوان عمل غير شايسته معرّفى مى‌نمايد) و همينطور آيه (وَ أَهْلَكَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ‌- 40/ هود).

صيغه‌هاى ماضى و مضارع و مصدر اين كلمه چنين است- أَهَلَ‌ الرّجل‌ يَأْهُلُ‌ أُهُولًا- و مكان- مَأْهُول‌- همان محلّ و منزل خانواده است كه در آنجا ساكن‌اند.

أَهِلَ‌ به- در موقعى بكار مى‌رود كه كسى داراى اهل و خانواده شود.

به هر جنبنده‌اى هم كه بجايى و مكانى انس مى‌گيرد- أَهِلٌ‌ و أَهْلِىٌ‌ مى‌گويند.

تَأَهَّلَ‌: ازدواج كرد، و- أَهَّلَكَ‌ اللّه فى الجنّة- يعنى خداوند ترا در بهشت با همسرت قرين و شايسته كند و جمعتان نمايد.

فلان‌ أَهْلٌ‌ لكذا- يعنى او شايستگى آن را دارد.