أَهْلًا و مرحبا- درود تحيّت و خوشآمد گفتن به كسى است كه به منزلت وارد مى‌شود، و به اين معنى است كه تو و خانواده‌ات در نزد ما آسايش و مكان داريد و محبّت خواهيد ديد.

جمع أهل- أهلون‌ و أَهَالٍ‌ و أَهْلَات‌- است.

أوب‌

: أَوْب‌ بمعنى نوعى بازگشتن است، اين بازگشت يعنى- أوب- فقط در باره موجودى است كه با اراده است، امّا رجوع در باره موجود با اراده و بى‌اراده هر دو اطلاق مى‌شود.

گفته مى‌شود- آبَ‌، أَوْباً، إِيَاباً، و مَآباً، خداى فرمايد: (إِنَّ إِلَيْنا إِيابَهُمْ‌- 25/ غاشيه) يعنى بازگشتشان بسوى ما است، و آيه (فَمَنْ شاءَ اتَّخَذَ إِلى‌ رَبِّهِ‌ مَآباً- 39/ نبأ) كه مآب- اسم مكان، اسم زمان و مصدر از- أوب- است، خداى فرمايد: (وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ‌- 14/ آل عمران) يعنى توبه و بازگشتن نيكو به پيشگاه خداى تعالى است.

أَوَّاب‌ مانند- توّاب- كسى است كه بخداى تعالى بازگشت مى‌كند چنانكه فرمايد: (أَوَّابٍ حَفِيظٍ[1]- 32/ ق) و (إِنَّهُ أَوَّابٌ‌- 17/ ص) كه در باره داود و سليمان هر دو آمده است (صيغه مبالغه، زياد بازگشت كننده).

گفته‌اند توبه- همان- أوبة- است و تأويب‌- هم يعنى سير، و مسافرت در روز، شاعر گويد:

(دست تير انداز بسوى تير برگشت).

كه در حقيقت اين كار فعل تيرانداز است هر چند كه به دست او نسبت داده شده و اين تعبير آن معنى را كه ما قبلا گفتيم كه به معنى- بازگشت با اراده و اختيار است نقض نمى‌كند.

[1] آيه 32/ ق كه فرمايد:( هذا ما تُوعَدُونَ لِكُلِّ أَوَّابٍ حَفِيظٍ) در باره كسانى است كه نفس خويشتن از گناهان حفظ مى‌كند و پيوسته مراقب و نگهدار اوقات عمر خويشند كه به گناه نگذرد و همواره مانند داود نبى در تسبيح و توحيد خداوندند و با اين ارتباط دائمى، گويى كه هر لحظه بخداى باز مى‌گردند و بوعده‌هاى او كه رضوان و بهشت جاويد است مى‌رسد و بآنها گفته مى‌شود كه( هذا ما تُوعَدُونَ لِكُلِّ أَوَّابٍ حَفِيظٍ).