و شروع كننده بود انجام داد.

أَبْدَأْتُ‌ من أرض كذا: براى خروج و سفر از آن سرزمين آغاز كردم.

بادئ‌ الرّأى- ناپخته رأى و پاك ضمير (ساده‌لوح).

بادى الرّأى- بدون همزه حرف (ى) هم خوانده شده يعنى كسيكه چيزى اظهار مى‌كند ولى در آن تفكّر انديشه نكرده.

بَدِي‌ء- مانند- بديع- يعنى ايجاد شدن چيزى كه در قبل معمول نبوده و شناخته نشده.

بدأة- نصيب و بهره نخستين كه هر تكه بزرگ گوشت را هم- بدء گويند.

بذر

: التّبذير، يعنى تفريق و پخش كردن چيزى، اصلش از ريختن و پاشيدن بذر است كه بطور استعاره در باره كسى كه مال خود را بيهوده پخش و توزيع مى‌كند، بكار رفته است تبذير البذر:- بصورت ظاهر از نظر كسى كه از پايان آن بذر پاشى بى‌اطّلاع است، ضايع شدن و دور ريختن بذر به نظر مى‌آيد امّا اينكار تبذير به معناى هدر دادن نيست، و آيه (إِنَ‌ الْمُبَذِّرِينَ‌ كانُوا إِخْوانَ الشَّياطِينِ‌- 27/ اسراء) و (وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذِيراً- 26/ اسراء) (كه در اين دو آيه ضايع كردن هر چيزى به بيهودگى و بدون در نظر گرفتن نتيجه آن پيروى از شيطان و برادرى شيطان است).

برر

: بَرّ نقطه مقابل- بحر- يعنى خشكى است، در واژه بحر تصوّر گستردگى و وسعت مى‌رود، و- برّ- يعنى خشكى از آن مشتّق شده است.

برّ- فزونى و وسعت در خير و نيكى است و گاهى اين صفت به خداى تعالى نسبت يافته است، مانند آيه (إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ‌- 28/ طور) و همينطور در باره بندگان خدا كه گفته مى‌شود- بَرَّ العبدُ رَبَّه- يعنى اطاعت و پرستش او نسبت بخداى، وسيع و گسترده است.

پس برّ- از طرف خداى ببندگانش، زيادى ثواب و پاداش است و از جانب بندگان پرستش و طاعت، كه اين طاعت و پرستش خود دو گونه است:

نوعى طاعت در عقيده (اطاعت) و نوع ديگر طاعت در اعمال و كارها.

و آيه زير را خداوند شامل تمام معانى- برّ- نموده است كه (لَيْسَ‌ الْبِرَّ أَنْ‌