(الَّذِي جَعَلَ فِي السَّماءِ بُرُوجاً- 61/ فرقان) و (وَ لَوْ كُنْتُمْ فِي بُرُوجٍ مُشَيَّدَةٍ- 78/ نساء).

بروج مشيّدة- در آيه اخير قصرهاى زمينى است و اگر منظور- بروج النّجم- يعنى مكان فلكى و موقعيّت ستارگان باشد لفظ مشيّدة- بطور استعاره بكار رفته است و اشاره به معنى آن يعنى همان چيزى است كه زهير[1] در شعرش بر آن اشاره نموده و مى‌گويد:

(كسى كه از جنگ و رسيدن مرگ بخويشتن مى‌ترسد هر گاه با وسايلى به آسمان رود كه بخواهد بگريزد باز مرگها او را در مى‌يابند).

و اگر منظور برجها و قصرهاى زمينى باشد، شاعر ديگرى بآنها چنين اشاره مى‌كند كه:

(اگر در قصر معروف صنعاء باشم و مردانى دلاور و هزاران سپاه قهرمان درگاه آنرا محافظت كنند، ناگهان در همان جا كه هستم مرگم فرا مى‌رسد و راهنما و بيابانگرد، مرگ را بسويم هدايت خواهد كرد).

ثوب‌ مُبَرَّج‌- پارچه‌اى كه بر آن شكل برج‌ها نقّاشى شده و به اعتبار زيبائيش چنين ناميده‌اند.

و گفته شده:

تَبَرَّجَتِ‌ المرأة- يعنى در اظهار نيكى‌ها به او تشبيه و همانندى پيدا كرد.

[1] زهير بن ابى سلمى از شعراى مشهور قبل از اسلام و صاحب يكى از معلّقات سبعه است كه قبل از اسلام در خانه كعبه بخاطر فصاحت و بلاغت آن را آويخته بودند و بعد از نزول قرآن و شنيدن آياتش آنها را برچيدند. زهير در ميان آن شعراء به استحكام لفظ و دوستى حقّ معروف است و در شعرش حقّ دوستى بخوبى روشن است بگفته ابن قتيبه دينورى عزّت و احترامى داشته است كه او را حكيم شعراء گفته‌اند زيرا شعرش با حكمت در آميخته و از سلاست و روانى خاصّى برخوردار است، بيتى كه راغب( ره) از او نقل كرده است اختلافى در مصراع دوّم با شعرى كه ديوان اوست دارد و آن فرق چنين است كه بجاى- و لو نال- و ان يرق اسباب السّماء بسلم- است.