بركت آب باران همان است كه در آيه ديگر فرمايد كه (أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَسَلَكَهُ يَنابِيعَ فِي الْأَرْضِ ثُمَّ يُخْرِجُ بِهِ زَرْعاً مُخْتَلِفاً أَلْوانُهُ‌- 21/ زمر) (آيا نمى‌بينيد كه چگونه خداوند بنابر سنن آفرينش در طبيعت، آبى را فرو ريزاند و پس از آن چشمه سارها جريان مى‌يابد و سپس از جريان و ريزش آب كه تداوم بخش حيات طبيعى است انواع نباتات و زراعتهاى رنگارنگ از زمين مى‌رويد).

و آيه (وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَرٍ فَأَسْكَنَّاهُ فِي الْأَرْضِ‌- 18/ مؤمنون).

(يعنى نزول باران را باندازه‌اى فرو ريزانيم كه در زمين ذخيره شود و براى چاه‌ها و قنات‌ها و چشمه سارها سرمايه باشد). چون خيرات و بخشايش الهى از جايى كه محسوس نيست صادر مى‌شود و بروجهى بر بندگان مى‌رسد كه حدّ و حصرى ندارد، بنابر اين به هر چيزى كه فزونى و زيادتى غير محسوس در آن مشاهده شود، مى‌گويند: با بركت و مبارك است، و بر اين اساس، يعنى افزونى در خيرات، روايت شده است كه‌

«لا ينقص مال من صدقة».

نه اينكه به نقصان و كم شدن محسوس مال اشاره مى‌كند چنانكه زيانكاران پندارند و در اينگونه موارد مى‌گويند: ميان من و تو در كم و زياد شدن مال ميزان داورى مى‌كند، بلكه كم نشدن مال كه در حديث آمده اشاره به بركات و خيرات الهى است كه با بخشش و جوانمردى حاصل مى‌شود.

خداى فرمايد (تَبارَكَ‌ الَّذِي جَعَلَ فِي السَّماءِ بُرُوجاً- 61/ فرقان) كه هشدارى است بر بركت الهى و مبارك بودن نعمت‌هاى خداى بر بندگان و توجّه دادن به افاضه بخشش‌ها و ايجاد نعمت‌هاى او به وسيله كرات آسمانى و ستارگان نورانى است كه در آيات زير به آنها اشاره شده است، در آيات (فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِينَ‌- 14/ مؤمنون) و (تَبارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقانَ‌- 1/ فرقان) و (تَبارَكَ الَّذِي إِنْ شاءَ جَعَلَ لَكَ خَيْراً مِنْ ذلِكَ جَنَّاتٍ‌- 10/ فرقان) و (فَتَبارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمِينَ‌- 64/ غافر) و (تَبارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ‌- 1/ ملك) كه در تمام اين آيات، آگاه نمودن و توجّه دادن انسانها به ويژه‌گيها و گونه‌گون بودن خيرات الهى است كه با لفظ- تبارك- آنها را ياد آورى مى‌نمايد.

برم‌

: الإِبْرَام‌: استوار نمودن حكم و كار، خداى فرمايد: (أَمْ‌ أَبْرَمُوا أَمْراً فَإِنَّا مُبْرِمُونَ‌-