مى‌راندند.

بسر

: البَسْرُ: خواستن چيزى عجولانه قبل از موعد آن است.

بَسَرَ الرّجل الحاجة: نابهنگام آنرا مطالبه كرد.

بَسَرَ الفحل النّاقة: شتر نر، ناقه را قبل از وقت لقاح آزرد و اذيّت كرد.

ماء بَسْرٌ: آب خنكى كه از ديگرى قبل از ساكن شدنش گرفته شود.

بَسْر: جراحت و زخمى است كه قبل از موعدش شكافته شود.

بَسْر: خرماى زرد ناپخته، سخن خداى عزّ و جلّ (ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ- 22/ مدّثر) يعنى قبل از وقت عذابش روى ترش كرد و اگر گفته شود، در آيه (وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ- 24/ قيامه) آنها كه قبل از وقت در دنيا چهره‌شان را گرفته و تلخ نمى‌كنند و تو گفتى- بسر و باسره- حالتى گرفته و دردناك قبل از موعد است، گفته شده، اشاره آيه به حالتى است كه قبل از رسيدن عذاب به آنها دارند. و واژه- بُسْر- خبر دادن و آگاهى قبلى از حال آنها است پيش از آنكه به آن عذاب دردناك برسند و اين اعلام و آگاهى از دور و قبل از موعد كه بيان مى‌شود نوعى هشدار و تنبيه است، آيه زير هم بآن معنى دلالت دارد كه مى‌فرمايد: (تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ- 25/ قيامه) (به يقين خواهد دانست كه مصيبتى كمر شكن و عذابى خرد كننده باو مى‌رسد و با او آنچنان عمل مى‌شود).

بسط

: بَسَطَ الشّي‌ء: آن را گسترش داد و پخش كرد كه گاهى هر دو معنى- يعنى- نشر و توسعه از آن فهميده مى‌شود و زمانى يكى از آن معانى، مثلا:

بَسَطَ الثّوب: جامه و لباس را پهن كرد و گسترد.

بِسَاط- در باره هر چيزى كه گسترده شود، بكار مى‌رود.