خداى تعالى فرمايد (وَ اللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ‌ بِساطاً- 19/ نوح)- بساط زمين و بسط آن يعنى وسعت و گستردگى زمين.

بسيط الأرض: گسترده شده و پهنه زمين.

عدّه‌اى از علماء واژه- بسط- را براى هر چيزى كه در آن نظم و پيوستگى و تركيبى نباشد بطور استعاره بكار برده‌اند.

خداى فرمايد: (وَ اللَّهُ يَقْبِضُ وَ يَبْصُطُ- 245/ بقره) و (وَ لَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ‌- 27/ شورى) يعنى هر گاه خداى وسعت و فراخى دهد، عدّه‌اى گفته‌اند: در آيه (وَ زادَهُ‌ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ‌)- عبارت‌ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ‌: علمى است كه كسى خودش از آن علم بهره‌مند مى‌شود و به ديگران نيز سود علمى مى‌رساند يعنى هم بخود و هم بديگران كه اين حالت بصورت جود و بخشش در آمده است.

بَسْط اليد: دراز كردن دست، و در اين معنى خداى عزّ و جلّ فرمايد: (وَ كَلْبُهُمْ‌ باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصِيدِ- 18/ كهف) (در باره سگ اصحاب كهف است كه مى‌فرمايد سگشان در حالتى خوابيده بود كه دستانش را بر درگاه غار دراز كرده بود).

بسط الكفّ: دراز كردن دست براى خواستن و مطالبه، مثلا در آيه (كَباسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْماءِ لِيَبْلُغَ فاهُ وَ ما هُوَ بِبالِغِهِ‌- 14/ رعد). (دستش را به سوى آب برد كه به دهانش برساند و نرساند).

و گاهى براى گرفتن، مانند آيه (وَ الْمَلائِكَةُ باسِطُوا أَيْدِيهِمْ‌- 93/ انعام).

و گاهى براى زدن و حمله، مانند (وَ يَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ وَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالسُّوءِ- 2/ ممتحنه) و موقعى هم براى بخشش و اعطاء، مانند آيه (بَلْ يَداهُ‌ مَبْسُوطَتانِ‌- 64/ مائده).

البَسْط: شترى است كه با بچّه‌اش رها مى‌شود كه در معنى مفعول بكار رفته است مانند نكث- و- نقض- در معنى- منكوث و منقوض.

بسق‌

: خداى عزّ و جل فرمايد: (وَ النَّخْلَ‌ باسِقاتٍ‌ لَها طَلْعٌ نَضِيدٌ- 80/ ق) باسقات يعنى درختان خرماى بلند و طويل.

باسق‌: نخل بالنده و بلند كه ارتفاعش زياد است.