مانند (بَلْ قالُوا أَضْغاثُ أَحْلامٍ بَلِ افْتَراهُ بَلْ هُوَ شاعِرٌ- 5/ انبياء) كه در اين آيه هم خداوند آگاهى مى‌دهد كه اگر آنها مى‌گويند، آيات قرآن- أضغاث أحلام يعنى خواب‌هاى پريشان است، بل افتراه- با گفتن- بل- چيزى بر ادّعاى اوّلشان كه گفتند- أضغاث أحلام- است، مى‌افزايند و آن اين است كه مى‌گويند كسى كه قرآن را آورده مفترى است باز هم بر آن مى‌افزايند و ادعاء مى‌كنند كه او دروغگو است، زيرا واژه شاعر در قرآن كه به پيامبر 6 نسبت مى‌دهند تعبير به دروغگوى فطرى و طبيعى است و بر اين معنى سخن خداى تعالى است كه: (لَوْ يَعْلَمُ الَّذِينَ كَفَرُوا حِينَ لا يَكُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَ لا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ‌- 40 و 39/ انبياء) يعنى هر گاه مى‌دانستند كه فرجام كفرشان چيست و چگونه عواقبى است، كه بعد از واژه بل بيان شده است بر عقوبات قبليشان اضافه مى‌شود كه بسى بزرگتر از آن است.

تمام آيات قرآن كه لفظ- بل- در آنها بكار رفته است از دو معنى كه قبلا بيان شد خارج نيست هر چند كه معنى بعضى از آنها بسيار دقيق و ژرف است.

بلد

: بَلَد مكانى است خط كشى شده، محدود و انس و الفت دهنده ساكنين آنجا و اقامت و سكنى دادن آنها در آنجاست كه جمعش- بِلَاد، و بُلْدَان‌- است.

خداى فرمايد: (لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ- 1/ بلد) گفته‌اند مقصود مكّه است و آيات (رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِناً- 35/ ابراهيم) و (بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ- 15/ سباء) و (فَأَنْشَرْنا بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً- 11/ زخرف) و (فَسُقْناهُ إِلى‌ بَلَدٍ مَيِّتٍ‌- 9/ فاطر) و خداى عزّ و جلّ گفت (رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً- 35/ ابراهيم) يعنى مكّه، امّا چرا واژه- بلدة- در يك مورد بصورت معرفه با صفت مخصوص ذكر شده و در جاى ديگر نكرده آمده است، بحثش در جايى غير از اين كتاب است.

بيابان را هم- بلد ناميده‌اند زيرا جاى زندگى وحوش است و همينطور مقبره و آرامگاه را- بلد- گفته‌اند زيرا جايگاه أموات و مردگان است.

بَلْدَة- يكى از منازل قمر است، و همچنين فاصله ميان ابروها و سينه شتران و ستوران را نيز بلدة- گويند كه بطور استعاره نسبت به سينه انسانست و يا باعتبار