بكسى كه سفر كرده است مى‌گويند- بَلَاهُ‌ سَفَرٌ- يعنى مسافرت او را خسته و فرسوده كرد. (يعنى‌ أَبْلَاهُ‌ السّفرُ).

و بَلَوْتُهُ‌- او را آزمودم، مثل اينست كه از زيادى آزمايش خسته‌اش كردم و آيه بعد اينطور خوانده شده (هُنالِكَ‌ تَبْلُوا كُلُّ نَفْسٍ ما أَسْلَفَتْ‌- 30/ يونس) يعنى حقيقت كار هر نفسى و هر كسى را مى‌شناسيم و لذا گفته مى‌شود- أَبْلَيْتُ‌ فلانا- يعنى- اختبرته- او را آزمودم و با آزمايش باو آگاهى يافتم و گفته مى‌شود غم و اندوه نيز- بَلَاء- ناميده شده، از آن جهت كه جسم را فرسايش مى‌دهد، خداى تعالى گويد:

(وَ فِي ذلِكُمْ بَلاءٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَظِيمٌ‌- 49/ بقره) و (وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ‌ بِشَيْ‌ءٍ مِنَ الْخَوْفِ‌- 155/ بقره) و إِنَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبِينُ‌- 106/ صافات). تكليف هم از جهاتى به- بلاء- تعبير شده است:

اوّل- اينكه تمام تكاليف به گونه‌اى براى تن و جسم سخت و مشكل است از اينجهت نوعى- بلاء هستند.

دوّم- اينكه تكليف، آزمونهائى است و لذا خداى عزّ و جلّ فرمود: (