انگشتانشان مخصوص كرده است، براى اينكه با دست مى‌جنگند و دفاع مى‌كنند (و دست در حقيقت همانطور كه شخصيّت و هويّت هر كسى بآنها مربوط است جنگ و دفاع و تغذيه و كار انسان هم كه تداوم بخش حيات اوست با بودن دست و انگشتان ميّسر است).

البَنَّة- بوى و رايحه‌اى كه از چيز بو دارى استشمام مى‌شود و بآن تعلّق دارد.

بني‌

: افعالش- بَنَيْتُ‌، أَبْنِي‌، بِنَاءً، بِنْيَةً، بُنْياً، است، يعنى ساختن عمارت و بناء، خداى عزّ و جلّ گويد: (وَ بَنَيْنا فَوْقَكُمْ سَبْعاً شِداداً- 12/ نباء).

بِنَاء- اسمى است براى آنچه را كه ساخته مى‌شود، خداى تعالى گويد: (لَهُمْ غُرَفٌ مِنْ فَوْقِها غُرَفٌ‌ مَبْنِيَّةٌ- 20/ زمر).

واژه‌ بَنِيَّة- هم به بيت اللّه يعنى كعبه تعبير شده است، خداى تعالى گويد: (وَ السَّماءَ بَنَيْناها بِأَيْدٍ- 47/ ذاريات) و (وَ السَّماءِ وَ ما بَناها- 5/ شمس).

بُنْيان‌-: واژه‌اى مفرد است و جمع ندارد به مصداق آيات (لا يَزالُ بُنْيانُهُمُ الَّذِي‌ بَنَوْا رِيبَةً فِي قُلُوبِهِمْ‌- 11/ توبه) و (كَأَنَّهُمْ‌ بُنْيانٌ‌ مَرْصُوصٌ‌- 4/ صفّ) و (قالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْياناً- 97/ صافّات).

بعضى گفته‌اند بنيان- جمع- بُنْيَانَة- است، مانند شعير و شعيرة- و- تمر و تمرة- نخل و نخلة- اينگونه جمع‌ها تذكير و تأنيثش صحيح است.

[بنو]

ابْنٌ‌- اصلش- بنو- است كه جمعش- أَبْنَاء- و تصغيرش- بُنَيّ‌- است، خداى تعالى گويد: (يا بُنَيَ‌ لا تَقْصُصْ رُؤْياكَ عَلى‌ إِخْوَتِكَ‌- 5/ يوسف) و (يا بُنَيَ‌ إِنِّي أَرى‌ فِي الْمَنامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ‌- 10/ صافّات) و (يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ‌- 13/ لقمان) و (يا بَنِي‌ آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّيْطانَ‌- 60/ يس).