اينگونه نامگذارى يعنى ناميدن فرزند به- ابن- از اينجهت است كه پدرش او را ساخته و خداوند پدر را براى فرزند در حكم بنّاء و سازنده قرار داده است و هر آنچه كه از راه تربيت، سرپرستى يا خدمت زياد براى فرزند، يا قيام و اقدام براى كارى كه نتيجه‌اش باو مى‌رسد بدست مى‌آيد آنرا فرزند، كه همان محصول آن است گويند، مانند:

فلان‌ ابْنُ‌ حرب- يعنى زاده جنگ، در مورد جنگجويى كه براى جنگيدن و پرداختن زياد به فنون آن، چنان ناميده شده و از جنگ به جنگجويى رسيده است.

فلان‌ ابْنُ‌ السّبيل- يعنى زاده سفر، نامى است در مورد كسى كه هميشه در سفر است و از سفر تجربه اندوخته. و ابْنُ‌ الليل: دزد.

ابْنُ‌ العلم- يعنى زاده علم و دانش، شاعر گويد:

(آنها هر دو فرزندان خير و شرّند) فلان‌ ابْنُ‌ بطنه و ابْنُ‌ فرجه- در باره كسى كه همّتش و فكرش همواره خوردن و شهوترانى است.

ابْنُ‌ يومه- كسى كه در انديشه فردايش نيست، خداى تعالى گويد: (وَ قالَتِ الْيَهُودُ عُزَيْرٌ ابْنُ‌ اللَّهِ وَ قالَتِ النَّصارى‌ الْمَسِيحُ ابْنُ اللَّهِ‌- 30/ توبه) و (إِنَ‌ ابْنِي‌ مِنْ أَهْلِي‌- 45/ هود) و (إِنَ‌ ابْنَكَ‌ سَرَقَ‌- 81/ يوسف).

جمع‌ ابْن‌- أَبْنَاء و بَنُون‌- است، خداى تعالى فرمايد:

(وَ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَزْواجِكُمْ‌ بَنِينَ‌ وَ حَفَدَةً- 72/ نمل) و (يا بَنِيَ‌ لا تَدْخُلُوا مِنْ بابٍ واحِدٍ- 67/ يوسف).

و (يا بَنِي‌ آدَمَ خُذُوا زِينَتَكُمْ‌[1] عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ- 31/ اعراف) و (يا بَنِي‌ آدَمَ لا يَفْتِنَنَّكُمُ الشَّيْطانُ‌- 27/ اعراف) مؤنّث ابن- ابْنَة و بِنْت‌- است جمعش‌ بَنَات‌.

[1] در جاهليّت زنان و مردان بدون پوشش طواف مى‌كردند و از خوردن گوشت و چربى و شير، خوددارى مى‌كردند در اين آيه پوشيدن جامه، و پوشاندن عورت تاكيد شده تا در طواف و نماز برهنه نباشند و بعد مى‌گويد( وَ كُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لا تُسْرِفُوا إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ‌- 31/ اعراف) بكلّى پرهيز يا به كلّى زياده روى نكنيد كه خداوند گزاف كاران و زياده روان را دوست ندارد.