كنايه از بهتان زنا زدن به زنان پاك است و گفته‌اند بلكه انجام هر كار شنيعى با دست و پا است، يعنى گرفتن چيزى كه جايز نيست آنرا با دست گرفت و رفتن به جايى كه قبيح و ناروا است با پاى بآن جا رفت.

گفته شده- جاء بِالْبَهِيتَةِ- يعنى دروغ.

بهج‌

: البَهْجَة يعنى خوشرنگى و ظهور سرور و شادى، خداى عزّ و جلّ گويد:

(حَدائِقَ ذاتَ بَهْجَةٍ- 60/ نمل) (باغهاى سرور افزا و زيبا) و قد بهج- كه اسم فاعلش- بهيج- است يعنى شادمان و مسرور شد، و آيه (وَ أَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوْجٍ‌ بَهِيجٍ‌- 7/ ق) (و در آن از هر زوجى شكوفا رويانديم). كه‌ بَهِج‌- هم گفته شد، مثل سخن اين شاعر:

(داراى خلقتى و آفرينشى شادمان و مسرور).

امّا كلمه- بهوج- از اين واژه نيامده است.

ابْتَهَجَ‌ بكذا- بوسيله آن، شادمانى و اثر مسرّت در چهره‌اش آشكار شد و همينطور است- أَبْهَجَهُ‌ كذا: شادش كرد.

بهل‌

: اصل- بَهْل‌- بى‌سرپرست بودن و بدون ناظر بودن چيزى است.

البَاهِل‌- شتر رها شده از بند است يا از نشانه‌اش، يا شترى كه پستان بندش باز شده.

زنى كه مى‌گويد- أتيتك‌ بَاهِلًا- يعنى بدون سرپرست هستم و شوهرى نكرده‌ام، هر چه دارم بر تو مباح است و به ديگرى داده نشده است.

أَبْهَلْتُ‌ فلانا- او را در مرادش آزاد گزاردم كه در اين معنى به شتر رها شده تشبيه شده است.

البَهْل‌ و الابْتِهَال‌ فى الدّعاء- درخواستى است كه با بسط سخن و زارى و تضرّع همراه باشد چنانكه در اين آيه (ثُمَ‌ نَبْتَهِلْ‌ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبِينَ‌- 61/ آل عمران) (با تضرّع دعا مى‌كنيم و لعنت خداى را شامل دروغگويان گردانيم).

كسى كه- ابتهال- را به لعنت تفسير كرده از اينجهت است كه آزاد بودن در دعاء را در معنى اين واژه به خاطر لعن و نفرين مى‌داند.