گويد: (وَ اسْتَبَقَا الْبابَ‌ وَ قَدَّتْ قَمِيصَهُ مِنْ دُبُرٍ وَ أَلْفَيا سَيِّدَها لَدَى الْبابِ‌- 25/ يوسف) (يعنى با دويدن به درگاه خانه رسيدند و پيراهنش را از پشت دريده بود، آقايش را در آستانه درب يافتند).

و (لا تَدْخُلُوا مِنْ بابٍ واحِدٍ وَ ادْخُلُوا مِنْ أَبْوابٍ مُتَفَرِّقَةٍ- 67/ يوسف) يعنى: دروازه‌ها، براى ورود در علم و دانش هم اين واژه بكار مى‌رود مى‌گويند:

فى العلم باب كذا- و- هذا العلم باب إلى علم كذا- يعنى در آن علم بخشى است و اين علم درى است بسوى آن دانش، يعنى از راه آن قسمت آن دانش بدست مى‌آيد.

پيامبر 6 فرمود

«أنا مدينة العلم و علىّ‌ بَابُهَا»[1].

يعنى بوسيله على (ع) وصول به علم ميسور و ممكن است.

شاعر گويد:

(مروّت و جوانمردى را از راه خودش وارد شدم).

خداى تعالى فرموده: (فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ- 44/ انعام) و (بابٌ باطِنُهُ فِيهِ‌

[1] اين حديث را ابن عساكر عالم بزرگ شافعى در تاريخ معروفش( تاريخ ابن عساكر يا تاريخ مدينه دمشق) با اسناد معتبر بدو صورت ديگر يعنى( انا دار الحكمة و علىّ بابها) و( انا مدينة الجنّة و علىّ بابها كذب من زعم انّه يدخل الجّنه من غير بابها) و( انا مدينه العلم و علىّ بابها فمن اراد العلم فليأتها من بابها) در چهل روايت نقل كرده است، يكى از آنها چنين است( عن مجاهد، عن ابن عبّاس قال: قال رسول اللّه6 انا مدينه العلم و علىّ بابها فمن اراد العلم فليأت الباب) اكثر مفسّرين و محدّثين، و اجماع امّت از اهل تسنّن و تشيّع با ابن عساكر همداستانند، گذشت زمان و آثار علمى و عملى امام على( ع) صحت حديث فوق را تأييد نموده است و شارح بزرگوار نهج البلاغه يعنى ابن ابى الحديد كه خود معتزلى و از اهل سنّت و از برادران دينى ماست در سراسر شرحش، عظمت علمى مولى را با بيانى خاصّ ارائه داده و امروز در برابر جهان غرب و شرق كه هر كدام با ايدئولوژيهاى شكست خورده‌شان متحيّرند راهى براى نجات مستضعفين تشنه عدالت و رهائى از ستم و بت‌ها جز راه على( ع) و صحابه صديق و خاندان گرامى و پيروان راستين آنها نيست علم و عدل على است كه حتّى ببرادرش دينارى از بيت المال افزون ندهد چه رسد به خويشاوندان و دوستانش، راه ابو تراب كه پدر خاك بود و سر بر خشت مى‌نهاد و جامه نو بتن نكرد و از شدّت عدالتخواهى مرد نامتناهى تاريخ شد و پرچم عدل و حقّ برافراشت مى‌تواند به گفته راغب ; راهش و علم و عملش وسيله وصول به علم پيامبرى باشد و نجات دهنده انسانها از جهل و ستم و بتها.( ج 2 از صفحه 457 تا 499 از تاريخ ابن عساكر، بخش امام علىّ بن أبي طالب).