چيزى هم كه بوسيله آن معانى مجمل و مبهم كلام تشريح و روشن مى‌شود بيان است، مثل سخن خداى تعالى: (ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا بَيانَهُ‌- 19/ قيامه).

افعال- بَيَّنْتُهُ‌ و أَبَنْتُهُ‌- در موقعى بكار مى‌رود كه بيان را وسيله كشف و اظهار چيزى قرار مى‌دهى، مثل (لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ‌- 44/ نحل) و (نَذِيرٌ مُبِينٌ‌- 184/ اعراف) و (إِنَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبِينُ‌- 106/ صافّات) و (وَ لا يَكادُ يُبِينُ‌- 52/ زخرف) يعنى- يبيّن- و آيه (وَ هُوَ فِي الْخِصامِ غَيْرُ مُبِينٍ‌- 18/ زخرف).

بوأ

: اصل‌ بَوَاء، برابرى و مساوات اجزاء در يك نقطه است بر خلاف نبوة كه منافات داشتن و گونه‌گون‌بودن اجزاء چيزى از يكديگر است.

مكان بواء- جايى كه براى وارد شدن و منزل گزيدن دور نيست.

بَوَّأْتُ‌ له مكانا سوّيته‌ فَتَبَوَّأَ- هم خون و يا با او مساوى و برابر شد، خداى تعالى فرمايد: (وَ أَوْحَيْنا إِلى‌ مُوسى‌ وَ أَخِيهِ أَنْ تَبَوَّءا لِقَوْمِكُما بِمِصْرَ بُيُوتاً- 87/ يونس) و (وَ لَقَدْ بَوَّأْنا بَنِي إِسْرائِيلَ مُبَوَّأَ صِدْقٍ‌- 93/ يونس) و (تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ‌- 121/ آل عمران) و

«يتبوّأ لبوله كما يتبوّأ لمنزله».

(پيامبر 6 به گاه قضاى حاجت همانطور مى‌نشست كه در منزلش).

بوّأت الرّمح- جايى براى نيزه آماده كردم، سپس قصد انداختنش نمودم، پيامبر 6 فرمود:

«من كذب علىّ متعمّدا فَلْيَتَبَوَّأْ مقعده من النّار».

(كسى كه عمدا دروغى به من نسبت دهد جايگاهش از آتش است).

شتربانى در وصف شترش گويد:

شتر چران، شترش را رها مى‌كند تا جايى موافق چريدن مى‌يابد كه آنجا را شتربان براى آسايش و نشستن خود مى‌خواست.

تَبَوَّأَ فلان- كنايه از ازدواج‌كردن است، همانطور كه به بناء و ساختمان نيز تعبير است و مى‌گويند- بنى بأهله.

واژه- البَوَاء- در قصاص و مكافات و هديه و پاداش دامادى بكار مى‌رود.

فلان‌ بَوَاءٌ لفلان- با او مساوات و برابرى كرد.