و باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ‌- يعنى در جايى قرار گرفتند و به حالتى برگشتند كه غضب و عقوبت خداوند با ايشان بود و در عبارت- باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ‌- كلمه‌ بِغَضَبٍ‌ در موضع حال است مانند- خرج بسيفه- يعنى برگشت و در حال خشم با شمشير آمد ولى در حالت مفعولى نيست مانند- مرّ بزيد: سودائى شد بكار بردن حرف (ب) بر سر غضب در آيه براى تنبّه و آگاهى دادن به اين است كه آن حالت و جا و مكانى كه آن را موافق خود مى‌داند با خشم و غضب خداوند همراه است چه رسد به ساير مكانها كه عواقب آنها در حدّى است، كه در سخن خداى چنين بيان شده (فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ‌- 21/ آل عمران) و (إِنِّي أُرِيدُ أَنْ‌ تَبُوءَ بِإِثْمِي وَ إِثْمِكَ‌- 29/ مائده) يعنى در اين حال اقامت كنى، و بمانى (سخن فرزند صالح حضرت آدم است به برادرش، مى‌گويد من به سوى تو دست دراز نمى‌كنم تا در حالتى كه گناه من و خودت را بر عهده دارى قرار گيرى‌ (فَتَكُونَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ وَ ذلِكَ جَزاءُ الظَّالِمِينَ) و تا اهل آتش شوى كه جزاء ستمگران همان است).

گفته‌اند-

(باطلش را انكار كردم و تو حقّش را ثابت كردى و باقى گزاردى). كسى كه مى‌گويد- أقررت بحقّها- تفسيرش به مقتضاى گفتن و معنى لفظيش بلكه بايد عملا اقرار كند و حقّ را اثبات نمايد. و- باءة- كنايه از هم‌بستر شدن با همسر و مقاربت است.

از خلف بن احمر[1] حكايت شده كه گفته است‌

«حيّاك اللّه و بيّاك».

(يعنى خداوند زنده و پايدارت بدارد) اصل واژه بيّاك- بوّأك منزلا- است (يعنى تو را در جايى ثابتت بدارد).

[1] خلف احمر يا ابو محرز بن حيّان از راويان مورد اعتماد و از دانشمندان سترگ عصر خويش است كه در ادبيّات و زبان عرب بر راه و روش اصمعى است به طورى كه گفته‌اند، اصمعى شاگرد او بود.

اخفش مى‌گويد كسى را داناتر به شعر از- خلف احمر و اصمعى نيافتم متنبّى شاعر معروف گفته است، خلف احمر از خودش شعر مى‌ساخت و بعرب‌ها نسبت مى‌داد، امّا بعدا راه زهد و پرهيزكارى پيش گرفت و شب‌ها به ختم كردن، و خواندن قرآن مى‌پرداخت بطوريكه بعضى از ملوك مال و پول زيادى به او مى‌دادند كه شعر بسرايد امّا از اين كار ابا مى‌كرد، خلف حدود سال 180 هجرى وفات يافت، بغية الوعاة/ سيوطى ج 1 ص 554- ريحانة الادب مدّرس تبريزى.