ابن اعرابى‌[1] مى‌گويد: ( «فلان‌ تَاجِرٌ بكذا» يعنى او در آنكار حاذق است و مهارت دارد و به راه و روش آن كسب آشنايى دارد.

تحت‌

: تَحْت‌ يعنى پائين در برابر فوق كه به معنى بالا است، آيه (لَأَكَلُوا مِنْ فَوْقِهِمْ وَ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ‌[2]- 96/ مائده) و (جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ- 25/ بقره) و (فَناداها مِنْ تَحْتِها- 24/ مريم).

واژه تحت در معنى پائينى است كه جدا و بريده از- فوق- باشد و امّا واژه- اسفل- پائينى است كه بفوق متّصل است چنانكه مى‌گويند- المال تحته- يعنى مال در تصرّف و اختيار اوست.

أسفله أغلظ من أعلاه- قسمت پائين او از بالايش ستبرتر و استوارترست.

و در حديث‌

«لا تقوم السّاعة حتّى يظهر التُّحُوت‌».

تحوت- يعنى أراذل مردم (قيامت بر پا نمى‌شود تا اينكه اراذل مردم ظاهر شوند يعنى حكومت كنند)

[1] محمّد بن زياد كوفى مكنّى به ابن اعرابى شاعرى است ماهر، نحوى فاضل و لغوى، راوى اشعار قبائل، در كوفه از بزرگان و پيشوايان لغت و از شاگردان كسائى، كه ابن سكيت و ثعلب و جمعى از اكابر وقت كه قريب 100 نفر بوده‌اند فنون ادبى را از وى اخذ كرده‌اند، ثعلب گويد ده و چند سالى در درس او حاضر بودم و كتابى در دستش نديدم و او مشكلات علوم زمان را بدون كتاب املاء و تدريس مى‌كرد ولادتش در سال 150 هجرى و وفاتش 231 هجرى است، شعرى زيبا در وصف كتاب دارد مى‌گويد:

1-

[2] مى‌فرمايد اگر يهوديان تورات، و مسيحيان انجيل و هر دو گروه قرآن را كه از جانب پروردگارشان بر آنها نازل شده است عمل كنند از بركات آسمانى و زمين كه بالاى سرشان و زير پايشان قرار دارد بهره‌ور مى‌شوند چنانكه در آيات ديگر فرمود:( وَ أَنْ لَوِ اسْتَقامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْناهُمْ ماءً غَدَقاً- 16/ جنّ)« وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ‌- 3/ طلاق) كه خداوند ايمان و تقوا و اطاعت از او را اسباب توسعه رزق قرار داده است و در جاى ديگر فرمود( لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ‌- 96/ اعراف) مجمع البيان ج 2 ص 222.