چهار آيه فوق، اعتماد داشتن و تكيه دادن منظور است).

تلل‌

: اصل‌ تَلّ‌- جاى بلند و مرتفع است و- تَلِيل‌- يعنى از گردن به سر در آمد و زمين خورد يا گردن فراز و آيه (وَ تَلَّهُ‌ لِلْجَبِينِ‌- 103/ صافّات) يعنى پيشانيش را بر زمين نهاد، مثل، ترّبه- يعنى بر خاك انداختش، و همينطور أسقطه على تليله- با بلنديش او را بر زمين زد.

المِتَلّ‌- نيزه مستقيم و استوار كه دشمن را بر زمين مى‌اندازد.

تلو

: تَلَا يعنى بطورى از او پيروى كرد كه ميانشان چيز ديگرى حائل نبود (پيروى و متابعت بدون حائل و واسطه) اينگونه پيروى، گاهى متابعت جسمى است و گاه با اقتداء و فرمانبرى در حكم، كه مصدرش- تُلُوّ و تِلْو[1]- است و گاهى نيز پيروى و پياپى خواندن و تدبّر و انديشه است كه مصدرش‌ تِلَاوَة- است.

و در آيه (وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها- 2/ الشّمس) كه در اينجا- تليها- يعنى اتّباع و از پى رفتن به گونه اقتداء و پيروى مرتبه پائين‌تر از مرتبه و درجه بالاتر است، زيرا گفته شده كه ماه نورش را از خورشيد اقتباس مى‌كند و خورشيد براى ماه بمنزله خليفه است، از اين روى خداوند در آيه (جَعَلَ الشَّمْسَ ضِياءً وَ الْقَمَرَ نُوراً- 5/ يونس) خبر مى‌دهد كه ارزش و قدرت نور در واژه (ضياء) به مراتب بالاتر از مفهوم واژه- نور- است زيرا هر ضيائى نور است ولى هر نورى (ضياء) نيست.

و آيه (وَ يَتْلُوهُ‌ شاهِدٌ مِنْهُ‌- 17/ هود) يعنى از او تبعيّت مى‌كند و بموجب گفتارش عمل مى‌نمايد، و آيه (يَتْلُونَ آياتِ اللَّهِ‌- 113/ آل عمران) واژه‌ تِلَاوَة- مخصوص پيروى كردن نازل شده الهى است كه گاهى با قرائت آنها و زمانى با فرمانبردارى از محتويات آنها است مانند امروز نهى و ترغيب و باز ايستادن يا هر چيز كه از معانى‌

[1] فعل- تلا، يتلو، تلوّا، تلوا- همان است كه در متن آمده، و مصدرهاى آن بيان شده عبارت، تلاه- دنبال كرد، تلاعنه- رهايش كرد امّا- تلا، يتلو، تلاوة- مثل تلا الكتاب- كتاب را خواند، تلا الدّين از دين پيروى كرد، تلا الخبر- خبر داد، تلا بعده- آنرا به تأخير انداخت- تلى، يتلى، تليا، نيز در معنى پيروى كردن است كه در قسمت اخير يعنى تفسير واژه( تلى) راغب مى‌گويد- لا ادرى و لا اتلى- يا- لا تليت- از تلا يتلو- است كه بايستى- لا تلوت- باشد، نه- لا تليت- مگر اينكه بخاطر جناس لفظى- لا دريت و لا تليت- گفته شود.