آيات (وَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً- 31/ نور) و (أَ فَلا يَتُوبُونَ‌ إِلَى اللَّهِ‌- 74/ مائده) و (وَ تابَ‌ اللَّهُ عَلَيْكُمْ‌- 13/ مجادله) يعنى توبه‌اش را از او پذيرفت و آيات (لَقَدْ تابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِيِّ وَ الْمُهاجِرِينَ‌- 117/ توبه) و (ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا- 118/ توبه) و (فَتابَ عَلَيْكُمْ وَ عَفا عَنْكُمْ‌- 187/ بقره).

واژه- التّائب‌- در باره توبه پذير و توبه كننده هر دو بكار مى‌رود، پس بنده، تائبى بسوى خداست و خداوند هم تائب بر بنده خويش است.

التَّوَّاب‌- هم زياد توبه كننده است يعنى هر زمانى از پاره‌اى از گناهان بترتيب توبه مى‌كند تا اينكه همه آنها را ترك كند و همين واژه يعنى توّاب در باره خداوند نيز بكار مى‌رود زيرا خداى نيز در هر حالى بعد از حال ديگر پذيرنده توبه زياد و پياپى بندگان است.

و آيه (وَ مَنْ تابَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ‌ مَتاباً- 71/ فرقان).

يعنى: توبه تام و كامل كه جمع ميان ترك زشتى و قصد و اراده خوبى است.

و آيات (عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ إِلَيْهِ مَتابِ‌- 30/ رعد) و (إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‌- 37/ بقره) (متاب مصدر فعل است يعنى بر او توكّل است و بسوى او بازگشت از گناه است و او توبه پذير و بخشايشگر است).

تيه‌

: تَاهَ‌- يَتِيهُ‌- يعنى حيران و سرگردان شد- تاه، يتوه- نيز از همين واژه است در داستان بنى اسرائيل آمده است كه چهل سال در زمين سرگردان بودند.

(يَتِيهُونَ‌ فِي الْأَرْضِ‌- 26/ مائده).

توهّه و تَيَّهَهُ‌- او را سرگردان كرد و دورش افكند.

و وقع فى التّيه و التّوه- در حيرتگاه افتاد.

مفازة تَيْهَاء- بيابانى كه در آنجا بيابانگردانش متحيّر و سرگردانند.

ت‌

: 1- حرف (ت‌) در اوّل كلمه براى سوگند است مانند (تَاللَّهِ لَأَكِيدَنَّ أَصْنامَكُمْ‌- 57/ انبياء.

2- حرف (ت‌) براى مخاطب در فعل مستقبل مثل آيه (تُكْرِهُ النَّاسَ‌- 99/ يونس).

3- و نيز براى تأنيث، مثل آيه (تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ- 30/ فصّلت) 4- و همچنين حرف (ت‌) در آخر كلمات كه يا زايد است مثل (تاء تأنيث) در