عصر و زمان پياپى تجديد و تكرار مى‌شود، چنانكه در خبرى در وصف قرآن روايت شده است كه:

(لا يعوجّ فيقوّم و لا يزيغ فيستعتب و لا تنقضى عجائبه).

يعنى (قرآن منحرف نمى‌شود تا استوارش دارند، و از حقّ دور نمى‌شود تا بحقّ و راستى بازش گردانند شگفتى و عجائبش هرگز پايان نمى‌پذيرد و سپرى نمى‌شود).

اين گونه مدح و ثنا در باره قرآن از اين جهت شايسته و سزاوار است تا اينكه هشدار و تنبيهى براى مطلب باشد كه پيوسته قرآن براى كسيكه آن را تلاوت مى‌كند و مى‌آموزد و به آنها عمل مى‌كند حقايقى مدح انگيز و شايسته تمجيد و ستايش از او ظاهر و روشن مى‌شود و بر اين اساس خداى تعالى قرآن را با صفت كرم و بخشندگى وصف نموده كه (إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ‌- 77/ واقعه) و نيز با واژه- مجد (شكوه) كه (بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِيدٌ- 21/ بروج).

استثناء هم- دو گونه است: 1- يا با اداى لفظ استثناء (الّا)- كه قسمتى از فراگيرى و عموميّت لفظى را كه قبل از (الّا) بيان شده جدا مى‌كند و برمى‌دارد.

2- يا آنرا از شمول لفظ استثناء خارج مى‌كند بدون (الّا) اداء مى‌شود.

1- امّا در مورد اوّل، يعنى استثناء كردن بعضى از جمله از عموم لفظ آيه: (قُلْ لا أَجِدُ فِي ما أُوحِيَ إِلَيَّ مُحَرَّماً عَلى‌ طاعِمٍ يَطْعَمُهُ إِلَّا أَنْ يَكُونَ مَيْتَةً- 145/ انعام).

2- ولى مورد دوّم يعنى آنچه را كه اقتضاى برداشتن وجوب لفظ استثناء را دارد مانند:

- و اللّه لأفعلنّ كذا إن شاء اللّه- و امرأته طالق ان شاء اللّه- و عبده عتيق إن شاء اللّه- و بر اين منوال آيه (إِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِمُنَّها مُصْبِحِينَ وَ لا يَسْتَثْنُونَ‌- 18/ قلم). (زمانى كه سوگند خوردند تا سحرگاهان آن ميوه‌ها و كشت و زرع را با هم ببرند كه هيچ استثناء نكردند و نگفتند اگر خدا خواهد.

لا يَسْتَثْنُونَ‌- (يعنى استثناء نكردند).

ثوب‌

: اصل‌ ثَوْب‌، بازگشت چيزى است بحالت اوّليه‌اش، كه قبلا بر آن وضع و