انديشه و تفكّر در آياتش و ايمان به حكم و متشابهش و بحث و تحقيق در معانى آن و فحص و جستجوى از لغت و واژه عربى كه قرآن با آن نازل شده است و راه يافتن و هدايت به راهى كه در آن معيّن شده و خلق را بسويش دعوت كرده است و راه مستقيم را با آن واضح و روشن نموده بسوى راهى كه بوسيله آن بر بسيارى از اهل اين زمان ما را از معرفت و شناخت لغات قرآن فضيلت داده است لغاتى كه در سنّت مصطفى، پيامبر برگزيده 7 وارد شده است.

خداى جلّ ثناءه گفته است:

(إِنَّا أَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ‌- 2/ يوسف) (وَ إِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعالَمِينَ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ عَلى‌ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ‌- 195/ شعراء).

و نيز پيامبرش را مخاطب ساخته و مى‌گويد:

(وَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ‌- 44/ نحل).

اين را هم گفتم كه توفيق براى صواب و كار نيك از خداى مجيد است و آنگاه بر ما است كه بكوشيم آنچه را كه سبب رسيدن به معرفت انواع خطابات قرآن است و سپس سنّت‌هائى كه روشن كننده آيات تنزيل و توضيح دهنده تأويلات آن است با اجتهاد و كوشش بياموزيم تا شبهاتى كه بر بسيارى از پيشوايان راه الحاد و گمراهى وارد شده است از ما دور كند و سپس آن شبهات در سران و پيشوايان هوى پرستان و بدعت گزاران است همان كسانى كه با آراء داخل شده از هوسها و بدعت‌ها و الحاد به خطا افتاده‌اند و باز در كتاب خدا تكلّم مى‌كنند با تمام گنگى كه شناخت صحيح ندارند گمراه شده‌اند و گمراه مى‌كنند.

از خذلان اينان بخدا پناه مى‌بريم و از او توفيق صواب در قصد و هدفى كه داريم مى‌خواهيم و اعانت و يارى در آنچه را كه پى گرفته‌ايم از نصيحت اهل دين خدا، زيرا او نيكوترين توفيق دهنده و يارى كننده است.

آموختن زبان عربى كه بوسيله آن آموزش و فراگيرى نماز و قرآن و ذكر حاصل مى‌شود بر عموم مسلمين فرض و واجب است و بر خواصّ و متخصّصين‌