فرس مُجَلَّد- اسبى كه از تازيانه خوردن
بىتابى نمىكند و تشبيهى است به مردى قوى كه از زدن، دردى به او نمىرسد.
جَلِيد- يخ و برف و شبنم كه سوزش زياد و سردى
آن تشبيهى است از سختى و صلابت و قدرت.
جلس
: اصل جَلْس-
يعنى زمين سفت و سخت و- نجد- (يعنى زمين مرتفع و بلند كوهستانى) را هم- جلس-
مىگويند و بهمين جهت از پيامبر روايت شده كه:
«أعطاهم المعادن القبيلة غوريّها و جلسها».
(پيامبر معادن قبيلهاى را چه در درهها در مرتفعات به آنها بخشيد).
جَلَسَ- يعنى نشست- و اصلش اين است كه كسى جاى
بلندى را براى نشستن در نظر مىگيرد سپس مىنشيند بعدا هر قعودى و نشستى، و قرار
گرفتنى را- جُلُوس- گفتند،
مَجْلِس- هم مكان نشستنى است كه بر آن قرار مىگيرند، خداى تعالى فرمايد:
[1] آيه 11/ سوره مجادله است كه از نام سوره گفتگوهاى لفظى و
مجادله و استدلال و بحث فهميده مىشود كه يكى از آن موارد تشكيل دادن جلسات و
نشستن در مجالس در كنار يكديگر است كه غالبا براى ورود و خروج و نشستن بالا و
پائين ميان انسانها همواره تعارف و بحث و مجادله در مىگيرد خصوصا اگر افرادى عالم
و غير عالم وارد شوند و لذا خداوند عليم بهترين رهنمودها را مىفرمايد: آغاز اين
آيه چنين است يا أَيُّهَا
الَّذِينَ آمَنُوا إِذا قِيلَ لَكُمْ تَفَسَّحُوا فِي الْمَجالِسِ فَافْسَحُوا
يَفْسَحِ اللَّهُ لَكُمْ وَ إِذا قِيلَ انْشُزُوا فَانْشُزُوا يَرْفَعِ اللَّهُ
الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجاتٍ وَ اللَّهُ
بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ- 11/
مجادله).
اى انسانهاى مؤمن هر گاه در مجلسى به شما گفته شود كه به
ديگران جاى دهيد فراخ و باز ننشينيد بلكه جمعتر نشينيد و ديگران را جاى دهيد و اگر
گفته شد برخيزيد، برخيزيد، زيرا رفعت و بزرگى را خداوند بشما خواهد داد نه مجالس،
و عالمان را نيز همچنين درجاتى مىدهد، خداوند بكارهاتان آگاه است، دستورات اين
آيه تنبيهى است بر اينكه آداب حضور و نشستن در مجالس نبايستى از روى بزرگى و رفعت
و علم و تفاخر باشد كه از روى انسانيت و اخلاق اسلامى بايد باشد و همه بايستى
برادر وار. در كنار هم بنشينند زيرا تنها خداست كه رفعت و درجات علمى علما و
سايرين را با آگاهى پاداش مىدهد، امروز ما مىپنداريم كه ميز گرد سوغات غربيهاست
و حال آنكه آنها سالها است از مآخذ اخلاق و انسانى اسلام بهره گرفتهاند.