و آيه (يا حَسْرَتى‌ عَلى‌ ما فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ‌- 56/ زمر) يعنى افسوس بر من و بر زيانبارى من كه از خدا و امر او و حدودى كه براى ما معيّن فرمود دورى كردم.

سار جَنِيبَهُ‌، جَنِيبَتَهُ‌، جَنَابَيْهِ‌ و جَنَابِيَتَهُ‌- يعنى به سويش.

جَنَبْتُهُ‌- به پهلويش زدم مثل- كبدته و فأدته- به كبد و دلش زدم و نيز مربوط به بيمارى دل و كبد است يعنى (ذات الجنب- پهلو درد).

جُنِبَ‌- از درد پهلو شكايت كرد مثل- كبد و فئد- از درد كبد و دل شكايت كرد.

از اسم مصدر- الجَنْب‌- به دو صورت فعل ساخته شده:

اوّل- در معنى- به طرف او رفتن به جانب و ناحيه او رفتن.

دوّم- در معنى رفتن به كنار كسى و به حضور كسى رفتن.

فعل اوّل مثل- جَنَبْتُهُ‌ و أَجْنَبْتُهُ‌ (به جانب او و حول و حوش او رفتم).

و آيه (وَ الْجارِ الْجُنُبِ‌- 46/ نساء) يعنى همسايه دورتر و غير خويشاوند شاعر گويد:

رجل‌ جَنِبٌ‌ و جَانِبٌ‌- مردى كه از راه، دور و منحرف مى‌شود، خداى عزّ و جلّ‌

[1] شعر بالا مصراعى است از قصيده علقمة بن فحل، شاعر قبل از اسلام كه او را با امرء و القيس. مقايسه كردند و او برتر شناخته شد، مى‌گويد:

1-