بشما مى‌رسد بسوى خدا زارى مى‌كنيد، ثُمَّ إِذا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فَإِلَيْهِ تَجْئَرُونَ‌) و إِذا هُمْ يَجْأَرُونَ‌- 64/ مؤمنون) و لا تَجْأَرُوا الْيَوْمَ‌- 65/ مؤمنون).

جَأَرَ وقتى بكار مى‌رود كه زارى و تضرّع زياد شود و تشبيهى است به صداى حيوانات ديگر در ناراحتى و درد و الم، مانند آهوان و همانند آنها.

جور

: الجَار كسى است كه نزديك تو خانه و مسكن دارد و زندگى مى‌كند.

واژه جار- از اسمهائى است كه معانى نزديك بهم دارد زيرا كسى همسايه ديگرى نمى‌شود مگر اينكه آن همسايه براى او مانند برادر و دوست باشد و چون حقّ همسايگى عقلا و شرعا بسيار بزرگ و سنگين مى‌شود.

بهر كسى كه حقّش بر ديگران بزرگ است و حقّى پيدا مى‌كند يا حقّ همسايگى غير خويشاوند را نيز بزرگ مى‌شمارد در آنصورت- جار- اطلاق مى‌شود، خداى تعالى گويد:

وَ الْجارِ ذِي الْقُرْبى‌ وَ الْجارِ الْجُنُبِ‌- 36/ نساء) (همسايه خويشاوند و غير خويشاوند).

اسْتَجَرْتُهُ‌ فَأَجَارَنِي‌- از او مزد يا زينهار و پناه خواستم پناهم داد. و بر اين معنى آيات‌ وَ إِنِّي‌ جارٌ لَكُمْ‌- 48/ انفال) (من پناهتان هستم) و وَ هُوَ يُجِيرُ وَ لا يُجارُ عَلَيْهِ‌-