يَتَطَهَّرُوا- 108/ توبه) ولى اينطور نيست و چنين تفسيرى درست نيست، زيرا چنانكه قبلا گفته شد معنى محبّت از اراده رساتر است و هر محبّتى اراده است و هر اراده و خواستى محبّت نيست، خداى عزّ و جلّ گويد:

إِنِ‌ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإِيمانِ‌- 23/ توبه) يعنى ترجيح دادن و برگزيدن كفر بر ايمان، حقيقت معنى- استحباب- قصد و هدف انسان در چيزى است كه او را دوست دارد كه در آيه فوق با حرف (على) متعدّى شده است تا در معنى ترجيح دادن و برگزيدن باشد.

و همينطور آيه‌ وَ أَمَّا ثَمُودُ فَهَدَيْناهُمْ فَاسْتَحَبُّوا- 17/ فصّلت)- و فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ‌- 54/ مائده).

پس دوستى و محبّت خداوند تعالى به بندگان همانا بخشايش و نعمت دادن اوست بآنها، و محبّت بنده در باره خداوند خواستن تقرّب و قدر و منزلت داشتن نسبت باوست.

و آيه‌ إِنِّي‌ أَحْبَبْتُ‌ حُبَّ الْخَيْرِ عَنْ ذِكْرِ رَبِّي‌- 32/ ص) معنيش اين است كه من چون فطرتا نيكى و خير را دوست دارم محبّت خيل‌[1] و ستوران را بر ياد خداى خويش برگزيدم و آنرا خير دانستم.

و آيه‌ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ‌- 222/ بقره).

يعنى توبه كنندگان و پاك شدگان را ثابت و پايدارى دارد و نعمتشان مى‌دهد و اين همان دوستى خداوند است.

و آيات‌ لا يُحِبُّ كُلَّ كَفَّارٍ أَثِيمٍ‌- 276/ بقره) و إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ-

[1] ياد آورى- خيل- در معنى آيه فوق كه راغب ; به آن اشاره كرده، مربوط بآيه قبل از آن است كه چنين است‌ إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِناتُ الْجِيادُ- 31/ ص) همينكه اسبان تيز تك و زيبا را به بسليمان عرضه كردند و او آنها را پسنديد و خوش آمد در برگشتن اسبان از چرا بتماشاى آنها مشغول شد و از ديدنشان متمتّع و بهره‌مند گرديد تا اينكه وقت نماز و ذكر خداوند از پاداش رفت ناگهان متوجّه شد و اسبان را پى كرد و حالت انابه و توبه باز يافت سپس گفت عشق و دوستى شديد من و برگزيدن محبّت اين ستوران كه خيرشان مى‌پنداشتم مرا از ياد حقّ غافل كرد و در آيه بعد مى‌گويد: رَبِّ اغْفِرْ لِي‌- 35/ ص) مرا در خور آمرزش قرار ده و از غفلتم در گذر.