جلّ گويد: تَحْبِسُونَهُما مِنْ بَعْدِ الصَّلاةِ- 106/ مائده).

(قسمتى از آيه 106/ مائده است در باره آوردن دو شاهد و گواه بر وصيّت كسى كه مى‌خواهد از دنيا برود، مى‌گويد اگر در سفر هم بوديد آن دو گواه را كه نگاهداشته‌ايد براى سوگند و گواهى بر وصيّت بعد از نماز ديگر حاضر آريد).

حَبْس‌- آبگيرى است كه آب را در خود نگهداشته، جمعش‌ أَحْبَاس‌ است.

تَحْبِيس‌- وقف كردن چيزى براى هميشه كه در آن صورت مى‌گويند:

حَبِيس‌ فى سبيل اللّه- يعنى اين را در راه خدا براى هميشه وقف كردم كه (سود و منافعش در راه خدا صرف شود).

حبط

: حَبِطَ يعنى از بين رفت و تباه شد، خداى تعالى گويد: حَبِطَتْ‌ أَعْمالُهُمْ‌- 217/ بقره) و وَ لَوْ أَشْرَكُوا لَحَبِطَ عَنْهُمْ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌- 88/ انعام) و سَيُحْبِطُ أَعْمالَهُمْ‌- 32/ محمّد) و لَيَحْبَطَنَ‌ عَمَلُكَ‌- 65/ زمر) و فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمالَهُمْ‌- 19/ احزاب).

حَبِطَ العمل- يعنى (تباه شدن كار و نتيجه عمل) كه بر چند گونه است.

اوّل- حبط العمل: اعماليكه صرفا دنيائى است و در قيامت سودى به حال انسان ندارد و نيازى را برنمى‌آورد چنانكه خداوند در اين آيه اشاره به معنى فوق مى‌كند و مى‌گويد: وَ قَدِمْنا إِلى‌ ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً- 23/ فرقان) (يعنى، پيشتر از كارهاشان همه را پراكنده مى‌كنيم با توجّه بآيات بعد از 21 تا 25/ فرقان مى‌فهميم كه اشاره آيه به سركشان و مستكبرينى است كه اميدى بلقاء حقّ و قيامت نداشته‌اند، ستمگرى كردند و كارهاى ايشان هر چند بظاهر با سخنان انسان گونه بيان شود، از سوى خداوند در قيامت بيهوده و پراكنده مى‌شود).

دوّم- حبط العمل يعنى بيهوده شدن كارهاى اخروى كه به قصد و توجّه بخداى و وجهه خدايى انجام نداده‌اند، چنانكه روايت شده است كه‌

(أنّه يؤتى يوم القيامة برجل فيقال له بم كان اشتغالك؟

قال: بقرائة القرآن، فيقال له قد كنت تقرأ ليقال هو قارى‌ء و قد قيل ذلك‌