كرده. مجاهد- او را خادم عبادتگاه مى‌داند.

جعفر- معنى- محرّر- را آزاد از امور دنيايى مى‌داند، و همه اينها اشاره بيك معنى است.

حَرَّرْتُ‌ القوم- قوم را از بندگى و بردگى و حبس رها و آزاد كرده‌ام.

حُرُّ الوجه- كسيكه نياز و حاجت، او را به بردگى نمى‌كشاند.

حُرُّ الدّار- وسط خانه و خير و خوبى آن.

أَحْرَار البقل- تره‌هايى كه ناپخته و با بقيّه سبزيجات خام مى‌خورند.

شاعر گويد:

حرّة- در مصراع شعر فوق و عبارت- المرأة بليلة حرّة- همه اينها بصورت استعاره بكار رفته (معنى عبارت اين است كه مى‌گويد همسر او شب اوّل زفاف موفّق نشد و لذا براى زن شب سپيدى بود و شب زفاف را ليله شيبا- گويند).

حَرِير- پارچه بسيار نازك است، خداى تعالى گويد: (وَ لِباسُهُمْ فِيها حَرِيرٌ-

[1] مصراع شعر فوق از- عنتره بن شداد- شاعر قبل از اسلام است كه مى‌گويد: ابرهاى سپيد پر باران ريزش كرد و آبگيرها را از آبى چون پول نقره سپيد انباشته كرد. عنتره در اين شعر مدّور بودن آبگيرها با محتواى آب زلال را بپول نقره سپيد تشبيه كرده است و با اين عبارات زيباى ادبى مى‌گويد:

همانطور كه پول نقره مفيد و مورد نياز است آب زلال آبگيرها هم مايه حيات است، تمام بيت چنين است: