تَحْرِيف‌ الكلام- سخن را بر يك معنى احتمالى قرار دادن در حالى كه دو وجه و دو معنى داشته باشد.

خداى عزّ و جلّ گويد: (يُحَرِّفُونَ‌ الْكَلِمَ عَنْ مَواضِعِهِ‌- 46/ نساء).

(مِنْ بَعْدِ مَواضِعِهِ‌- 41/ مائده).

(وَ قَدْ كانَ فَرِيقٌ مِنْهُمْ يَسْمَعُونَ كَلامَ اللَّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ مِنْ بَعْدِ ما عَقَلُوهُ‌- 75/ بقره).

(گروهى از ايشان كلام خدا را مى‌شنوند، سپس بعد از دانستن، و تعقّل آن را از موضع حقّش منحرف مى‌كنند).

الحِرْف‌- هر چيز داغ و گزنده، گوئى كه از گرمى و شيرينى و مطبوع بودن طعمش برگشته و شور و تلخ شده است.

طعام‌ حِرِّيف‌- در همان معنى است، يعنى (خوراك و طعام تند مزه و زبان گز).

از پيامبر 6 روايت شده كه:

«نزل القرآن على سبعة أَحْرُف‌».

كه تفسير تحقيقى آن در رساله‌اى بنام- فوائد القرآن- ذكر شده است (كه متأسّفانه رساله مذكور چاپ نشده و شايد از بين رفته باشد ولى مؤلّف كتاب- هدية العارفين كه متمّم كتاب كشف الظّنون است در رديف آثار راغب نام اين رساله را بنام- رسالة فى فوائد القرآن- آورده است).

حرق‌

: گفته مى‌شود- أَحْرَقَ‌ كذا فَاحْتَرَقَ‌- آن را سوزاند سپس سوخته شد.

و حَرِيق‌- هم همان آتش است.

خداى تعالى گويد: (وَ ذُوقُوا عَذابَ الْحَرِيقِ‌- 50/ انفال).

(فَأَصابَها إِعْصارٌ فِيهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ‌- 266/ بقره).

(قالُوا حَرِّقُوهُ‌ وَ انْصُرُوا آلِهَتَكُمْ‌- 68/ نساء).

(لَنُحَرِّقَنَّهُ‌- 97/ طه).

كه- لَنُحْرِقَنَّهُ هم خوانده شده يعنى در قرائت آيه با هم خوانده مى‌شود.

حَرْقُ‌ الشّي‌ء: گرم و داغ كردن چيزى بوسيله‌اى غير از شعله آتش، مانند:

حَرْقُ‌ الثّوب- يعنى گرم شدن جامه و لباس با كوفتن و زدن.