حوزه تكليف و اراده حكم الهى.

يعنى: (شير ديگر دايگان را بر موسى حرام كرده و باز داشته بوديم تا به مادرش برسد).

و آيه (وَ حَرامٌ‌ عَلى‌ قَرْيَةٍ أَهْلَكْناها- 95/ انبياء) نيز بمعنى اوّل حمل شده است.

(فَإِنَّها مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً- 26/ اعراف).

(چون كردار و رفتار قبلى آنها باعث چهل سال سرگردانى بنى اسرائيل شده است).

كه گفته‌اند حرام و محروميّت در اين آيه نه از جهت تكليف و مشيّت الهى بلكه از جهت قهر و خشم است. و (إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ‌ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ- 27/ مائده) در اين آيه نيز حرام و ممنوعيّت قهرى است.

(زيرا بر اساس شرك آوردن در دنيا نتيجه عملى و قهرى آنهاست كه از بهشت محروم باشند).

و همچنين (إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَهُما عَلَى الْكافِرِينَ‌- 50/ اعراف).

(كه تحريمى است قهرى و نتيجه كفر ورزيدن آنها است كه نوشيدنى و غذاى بهشتيان بر دوزخيان حرام است).

مُحَرَّم‌- در شرع مثل تحريم فروختن كالا به كالا، طعام به طعام و اضافه گرفتن.

خداى عزّ و جلّ گويد: (وَ إِنْ يَأْتُوكُمْ أُسارى‌ تُفادُوهُمْ وَ هُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْراجُهُمْ‌- 85/ بقره).

(يعنى: پيمان داشتيد كه اگر اسيرانى گرفتيد آنها را نفروشيد و فديه نستانيد كه رها كردن و اخراجشان بر شما ممنوع بود).

در آيه فوق بحكم شرعى اشاره شده است، مثل آيات:

(قُلْ لا أَجِدُ فِي ما أُوحِيَ إِلَيَّ مُحَرَّماً عَلى‌ طاعِمٍ يَطْعَمُهُ‌- 145/ انعام).

(وَ عَلَى الَّذِينَ هادُوا حَرَّمْنا كُلَّ ذِي ظُفُرٍ- 14/ انعام).

(به كسانى كه از دين موسى برگشتند و بغى و ستم كردند خوردن حيوان‌