إِيماناً وَ تَسْلِيماً- اين همان وعده راست خدا و رسول اوست بجاى ترسيدن، ايمان و تسليمشان در برابر حقّ افزون مى‌شود).

حزن‌

: الحُزْن‌ و الحَزَن‌- زمين سخت و سنگلاخى، و سختى در زمين و نيز خشونت در نفس و آنچه كه از غم و اندوه در جان آدمى حاصل مى‌شود، نقطه مقابل و ضدّ آن فرح و شادى است و باعتبار خشونتى كه از غم و اندوه حاصل مى‌شود حزن و اندوه انسان را فرا مى‌گيرد، مى‌گويند:

خشنت بصدره إذا حزنته- (وقتى كه اندوه او را گرفت، دلش سخت شد).- فعل اين واژه، حزن، حَزَنْتُهُ‌ و أَحْزَنْتُهُ‌ است (محزون شد غمگين مى‌شود و اندوهگينش كردم).

خداى تعالى گويد: (لِكَيْلا تَحْزَنُوا عَلى‌ ما فاتَكُمْ‌- 153/ آل عمران).

(الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ‌- 34/ فاطر). (تَوَلَّوْا وَ أَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَناً- 92/ توبه).

إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي‌ إِلَى اللَّهِ‌- 86/ يوسف). (وَ لا تَحْزَنُوا- 139/ آل عمران). (وَ لا تَحْزَنْ‌- 88/ حجر).

اين دو عبارت در دو آيه اخير كه بصورت نهى است نه اينستكه از بدست آوردن حزن و اندوه نهى كرده است زيرا غم و اندوه با اختيار بدست نمى‌آيد ولى بصورت- لا تَحْزَنُوا- كه لفظا نهى است بيان شده است در حقيقت براى آنست كه مى‌گويد: از بدست آوردن و عمل بچيزى كه نتيجه‌اش حزن و اندوه است دورى كنيد.

و در اين معنى شاعر گويد:

(كسيكه از نديدن چيزى كه او را بد حال مى‌كند شاد است چيزى را هم كه از فقدانش ناراحت مى‌شود اتّخاذ و عمل نمى‌كند).

و همچنين بر انسان واجب است چيزهائى را كه با طبيعت فناپذير دنيا سرشته شده است بشناسد و آنها را فهم و تصوّر كند تا زمانى كه ناگهان به رنج‌