هست.

اوّل- بِغَيْرِ حِسابٍ‌، يعنى: خداوند بيشتر از استحقاقش بوى رزق و روزى مى‌بخشد.

دوّم- بِغَيْرِ حِسابٍ‌، يعنى: باو مى‌بخشد و از او باز پس نمى‌گيرد.

سوّم- بِغَيْرِ حِسابٍ‌، يعنى: خداوند آنگونه عطا مى‌كند و به بندگانش از راه لطف مى‌بخشد كه حسابش براى بشر ممكن نيست.

چنانكه شاعر گويد:

(يعنى: اگر قطرات باران قبلا بشمارش و حساب در مى‌آمد بخشش او نيز شمرده خواهد شد).

چهارم- بِغَيْرِ حِسابٍ‌، يعنى: حساب و اندازه بودن بخشش و رزق خداى تعالى كه او بدون مضايقه و سختگيرى مى‌بخشد چنانكه در مثل گويند:

حاسبته- يعنى بر او سخت گرفتم و- بغير محاسبه- يعنى بدون اينكه از پس دادن حسابش بترسد.

پنجم- بِغَيْرِ حِسابٍ‌، يعنى: بيشتر از آنچه او مى‌پنداشت به او مى‌بخشد.

ششم- بِغَيْرِ حِسابٍ‌، يعنى: بر اساس شناخت و مصلحتش به او مى‌بخشد نه آنگونه كه آنها حساب مى‌كنند و معنى اخير تنبّه و هشدار مى‌دهد كه‌ وَ لَوْ لا أَنْ يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً لَجَعَلْنا لِمَنْ يَكْفُرُ بِالرَّحْمنِ‌[1]- 33/ زخرف).

[1] قسمتى از آيه 33/ زخرف)، و در معنى آن بايستى آيات قبل را در نظر گرفت كه- مترفين جامعه مى‌گويند، چرا بمردانى ثروتمند از ما كه از بزرگان هستيم وحى نمى‌شود گويا مى‌پندارند كه رفاه و ثروت همان رحمت، و بخشش الهى است كه آنها چنين سخنانى مى‌گويند حال اينكه چنين نيست اگر نه اين بود كه بايستى در دنيا هم مردم از نظر امور دنيايى، امّتى واحد باشند و هر كس بمقتضاى كوشش خويش از متاع دنيا برگيرد و هر كدام بدنيا مغرور شوند و از ياد اللّه روى گردانند، در قيامت به فرجام كارهاى ناشايسته دنيائيشان مى‌رسند كه( وَ الْآخِرَةُ عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقِينَ‌- 35/ زخرف).

بيحساب رزقشان مى‌داديم پس مصلحت حقّ چنانست كه بخشايش و رحمتش نه اينكه دادن متاع دنيا نيست كه بعنوان آخرت است و گر نه سقف خانه‌هاشان را از سيم و زر قرار مى‌داد و هرگز چنان نخواهد كرد، تا نپندارند كه انباشتن مواد دنيائى و تصرّف زر و سيم معنيش بخشايش، و رحمت حقّ است بلكه:( وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا إِلَّا مَتاعُ الْغُرُورِ- 185/ آل عمران) و اگر چنان بود كه مترفين- مى‌پندارند پيامبران و دانايان و پاكان بيش از هر كس ديگر شايسته چنان بهره‌هاى دنيائى بودند.