هفتم- بِغَيْرِ حِسابٍ‌، يعنى: خداوند بمؤمنين مى‌بخشد و او را بر آن بخشش در تنگنا و حساب نمى‌گذارد زيرا كه مؤمن از دنيا برنمى‌گيرد، و سود نمى‌طلبد مگر باندازه‌اى كه واجب است و در زمانى كه واجب است و انفاق نمى‌كند و نمى‌بخشد مگر بهمان ترتيب و نفس خويشتن را حسابرسى مى‌كند، پس خداوند بحسابى كه بزيان مؤمن باشد محاسبه نمى‌كند، چنانكه روايت شده است.

«من‌ حَاسَبَ‌ نفسه فى الدّنيا لم‌ يُحَاسِبْهُ‌ اللّه يوم القيامة».

يعنى (كه كسى در دنيا حسابگر كارهاى نفسانى خويش است كه مرتكب گناهى نشود در قيامت خداوند باز خواستش نمى‌كند).

هشتم- بِغَيْرِ حِسابٍ‌، يعنى: خداوند در قيامت نه اينكه به اندازه استحقاق مؤمنين آنها را گرامى مى‌دارد و با آنها رحمت و بخشش دارد بلكه بيش از آنچه بايست، چنانكه گفت:

(مَنْ ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ أَضْعافاً كَثِيرَةً- 24/ بقره).

بنابراين وجوه هشتگانه فوق كه در بخشايش الهى ذكر شد، مثل اين است كه مى‌فرمايد:

(فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ يُرْزَقُونَ فِيها بِغَيْرِ حِسابٍ‌- 40/ غافر).

و همچنين آيه (هذا عَطاؤُنا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسابٍ‌- 39/ ص).

به سليمان (ع) گفتيم تسخير رياح و پريان و پيامبرى بخشايش ماست آنرا بيحساب ببخشى يا نگاه دارى پايان و فرجام نيك از جانب خدا است).

در اصطلاح گفته مى‌شود:

تصرّف فيه تصرّف من لا يحاسب- يعنى در آنچه كه واجب است و آنطور كه لازم است و در زمانى كه واجب است دريافت و تصرّف كن و همانطور هم ببخش، و كلمات:

الحَسِيب‌ و المُحَاسِب‌- كسى است كه از تو حسابرسى مى‌كند سپس، اين‌