واژه‌ها بپاداش دهنده‌اى كه با حساب پاداش مى‌دهد تعبير شده است.

حَسْب‌- در معنى كفايت كردن بكار مى‌رود، مثل:

(حَسْبُنَا اللَّهُ‌- 173/ آل عمران) يعنى خداى ما را كافى است.

و آيه‌ حَسْبُهُمْ جَهَنَّمُ‌- 8/ مجادله).

و (وَ كَفى‌ بِاللَّهِ‌ حَسِيباً- 6/ نساء) (يعنى خداوند از جهت بخشايش و پاداش و نگاهبانى، پيامبران و مؤمنين كفايتشان مى‌كند.

و آيه (ما عَلَيْكَ مِنْ حِسابِهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ وَ ما مِنْ حِسابِكَ عَلَيْهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ- 52/ انعام).

معنى آيه فوق مانند اين آيه: (عَلَيْكُمْ أَنْفُسَكُمْ لا يَضُرُّكُمْ مَنْ ضَلَّ، إِذَا اهْتَدَيْتُمْ‌[1]-

[1] كسانى كه در تاريخ اسلام خود را از مسئوليتهاى سياسى و اجتماعى كنار مى‌كشند و از قرآن مستمسكى براى خود مى‌جويند آيه فوق را كه هرگز نبايد مجرّد و بدون در نظر گرفتن ساير آيات و مطابق ميل و روش تكروى و تكمحورى، باشد معنى مى‌كنند و پيوند اجتماعى اسلامى انسانى را مى‌گسلند و حال اينكه با توجّه به ما قبل و خطابى است مكتبى براى عمل اجتماعى بر اساس ايمان و هشدارى به روش دشمنان، بر اينكه هدايت يافتگان بايستى در راهشان پايدار و ثابت قدم باشند و از گمراهى نهراسند، زيرا پس از استقرار حكومت اسلامى در مدينه از همه سوى وسوسه‌ها آغاز شد و در آيات قبل از اين آيه آمده است كه( ما عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلاغُ‌- 99/ مائده) و همچنين:

( لا يَسْتَوِي الْخَبِيثُ وَ الطَّيِّبُ وَ لَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبِيثِ فَاتَّقُوا اللَّهَ يا أُولِي الْأَلْبابِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ‌- 100/ مائده) و نيز مى‌گويد: پرسشهايى بيمورد از پيامبر6 نكنيد كه پاسخ آنها شما را اندوهگين كند.

با جمع بندى اين آيات مى‌فهميم كه مؤمنين انتظار داشتند تمام مردم بدون استثناء اسلام را گردن نهند و پيامبر6 همه مردم را مسلمان كند لذا خداوند مى‌گويد:

پيامبر6 ابلاغ مى‌كند شما هم با پيروى از او اسلام را بديگران تبليغ كنيد و در راهش با ايمانى ثابت تلاش نمائيد ولى هر گاه گروهى و افرادى نگرويدند حتّى اگر فراوان هم بودند شما نهراسيد كه گمراهى آنان كمترين زيانى بفرجام و كارهاى شما كه حسابش با اللّه است و اگر در وظيفه ابلاغ و امر بمعروف و نهى از منكر و پيگيرى در راه حقّ كوتاهى نكنيد نمى‌رسد و در رديف( إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ- 3/ عصر) خواهيد بود كه زيانكار نيستيد پس نتيجه‌ايكه چهار اصل، 1- ايمان 2- عمل صالح 3- سفارش ديگران بحقّ 4- سفارش آنها به پايدارى و صبر.

يعنى در حقيقت سه وظيفه اجتماعى بر اساس ايمان بطور قطع شما را از ضرر و زيان ديگران كه گمراهند دور خواهد كرد و زيانى بشما نخواهد رساند پس( عَلَيْكُمْ أَنْفُسَكُمْ‌- 105/ مائده) بر شما است وظايف فردى و اجتماعى‌تان كه در آن صورت( لا يَضُرُّكُمْ مَنْ ضَلَ‌- 105/ مائده) گمراهان نمى‌توانند به شما آسيبى برسانند( إِذَا اهْتَدَيْتُمْ‌- 105/ مائده) هرگاه به وظيفه اجتماعيتان عمل كنيد و راه يافته و. هدايت شده باشيد.