نمى‌بينى باز بنگر و ديگر باز بنگر ديدگانت خسته مى‌شود و تفاوتى نمى‌بينى و از ديدن باز خواهد ايستاد).

حَسِيرٌ- در آيه گذشته بمعنى حاسر است- يعنى از ديدن باز مى‌ماند يا محسور- يعنى باز مانده شده، كه هر دو صحيح است، خداى تعالى گويد: (فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً- 29/ اسراء).

حَسْرَة- كه مصدر فعل است، غم و اندوه خوردن بر چيزى است كه فوت شده و از دست رفته است و پشيمانى دست مى‌دهد، گوئى آن جهل و نادانى كه او را بر ارتكاب آن عمل فوت شده وادار نموده بود از بين رفته است كه پشيمان شده است و فهميده يا اينكه نيرو و قوايش از فرط غم و اندوه تحليل رفته و يا اينكه مجدّدا آگاهى و هشيارى باو رسيده كه مى‌خواهد جبران از دست رفته كند و آن را دوباره تدارك نمايد. لذا مى‌گويد (تو در آنصورت يعنى در حالت فراخ دستى بسيار و همه چيز از دست دادن براى نفقه خودت هم نكوهيده خواهى بود، پس- (وَ لا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلى‌ عُنُقِكَ وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً- 29/ شورى) و حسرت زده بنشينى، زيرا- (إِنَّهُ كانَ بِعِبادِهِ خَبِيراً- 30/ اسراء).

خداى تعالى گويد: (لِيَجْعَلَ اللَّهُ ذلِكَ‌ حَسْرَةً فِي قُلُوبِهِمْ‌- 156/ آل عمران).

(وَ إِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْكافِرِينَ‌- 50/ حاقه).

(يا حَسْرَتى‌ عَلى‌ ما فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ‌- 56/ زمر).

(كَذلِكَ يُرِيهِمُ اللَّهُ أَعْمالَهُمْ‌ حَسَراتٍ‌ عَلَيْهِمْ‌- 167/ بقره).

(يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبادِ- 7/ يس).

و در وصف فرشتگان گويد: (لا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَ لا يَسْتَحْسِرُونَ‌- 19/ انبياء).

واژه- يَسْتَحْسِرُونَ‌- از اين كه مى‌گوئى- لا يحسرون- بليغ‌تر و رساتر است.

حسم‌

: الحَسْم‌ يعنى: قطع كردن و از بين بردن اثر چيزى، مى‌گويند:

قطعه‌ فَحَسَمَهُ‌- يعنى پيوستگى او را از بين برد و بريد، از اين رو شمشير