برنده هم- حُسَام‌- ناميده شده.

حَسْمُ‌ الداء- از بين بردن اثر بريدگى و درد با داغ كردن (براى جلوگيرى از خونريزى).

حُسُوم‌- هر پديده شوم و بدى است كه بچيزى مى‌رسد و اثر وجودى آنرا از بين مى‌برد.

ناله حسوم- حادثه و سرنوشت شومى به او رسيد.

خداى تعالى گويد: (ثَمانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُوماً[1]- 7/ حاقه) در معنى اين آيه گفته‌اند منظور از، ثَمانِيَةَ أَيَّامٍ‌- يعنى هنگامه‌ها و حوادثى كه از بين برنده آثار ايشان و از بين برنده خبر و تاريخشان بوده.

و نيز گفته‌اند: حُسُوماً- يعنى قطع كننده عمرشان كه البتّه تمام معانى فوق در معنى كلّى و عموم آيه داخل مى‌شود.

حسن‌

: الحُسْن‌، عبارت است از هر اثر بهجت آفرين و شادى بخش كه مورد آرزو باشد و بر سه گونه است:

[1] عبارت فوق قسمتى از آيه 7/ حاقه است كه تمام آيه چنين است:( وَ أَمَّا عادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عاتِيَةٍ سَخَّرَها عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيالٍ وَ ثَمانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُوماً فَتَرَى الْقَوْمَ فِيها صَرْعى‌ كَأَنَّهُمْ أَعْجازُ نَخْلٍ خاوِيَةٍ- 8 و 7 حاقه).

يعنى: و امّا قوم عاد با بادى سخت و طوفانى و هول انگيز هلاك شدند كه هفت شب و هشت روز شوم و تباه كننده بر آنها وزيد و مى‌ديدى كه در عذاب سرنگونند و همانند خرما بنى بى‌شاخه و برگ بر خاك افكنده شده‌اند.

خداوند از قوم عاد كه الگو و نمونه مردمى عيّاش و مغرور و استهزاء كننده مستضعفين بودند كه بر بلنديها و در كوشك و قصرهاى چندين طبقه سنگين مرمرين مى‌زيستند باميد اينكه آن سنگها و قصرها آنها را پايدار كند و از مرگشان جلو گيرد، غافل از اينكه نتيجه آنهمه گردنكشى و قدرت نمائى همان بود كه با بادى طوفانى از پاى در آمدند تا در پهنه تاريخ و بر جبين روزگار عبرتى براى سايرين باشد، كه قومى سنگدل و در كاخهاى سنگى نشين با بادى ناديدنى بهلاكت رسيدند.