اوّل- آنگونه زيبائى و حسنى كه مورد پسند عقل و خرد است.

دوّم- زيبائى و حسنى كه از جهت هوى و هوس نيكوست.

سوّم- زيبائى و حسنى محسوس كه طبيعتا زيبا و خوب است.

(1- زيبائى عقلانى 2- زيبائى هوس پسند 3- زيبائى طبيعى، و حسّى و واقعى).

الحَسَنَة- هم بنعمتى كه انسان در جان و تن و حالات انسانى خويش آنرا در مى‌يابد و از آن مسرور مى‌شود تعبير شده است و- سيّئه- ضدّ آن است، اين دو لفظ از واژه‌هاى مشتركند، مثل كلمه حيوان- كه بر انواع گوناگون مانند اسب و انسان و غيره واقع مى‌شود.

خداى تعالى گويد: (وَ إِنْ تُصِبْهُمْ حَسَنَةٌ يَقُولُوا هذِهِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ‌- 78/ نساء).

كه- حسنة- در اين آيه فراخى و فراوانى و پيروزى است.

(وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ- 78/ نساء) و- سيّئة- در اين آيه، يعنى قحطى و نوميدى يا كفر و ناسپاسى و سختى.

(فَإِذا جاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قالُوا لَنا هذِهِ‌- 131/ اعراف).

(ما أَصابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ‌- 79/ نساء). يعنى: آنچه را كه از ثواب و پاداش بشما مى‌رسد از خدا است.

و آيه (وَ ما أَصابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ- 79/ نساء) و سيّئة- در اين آيه، يعنى عقوبت و سرزنش.

تفاوت ميان‌ حُسْن‌ و حَسَنَة و حُسْنَى‌- اينست كه:

حسن- در اجسام و رويدادهاى طبيعى و مادّى است و همچنين حسنة- اگر در حالت وصف باشد، امّا اگر- حسنة- بصورت اسم بكار رود معمولا در باره پديده‌ها و رويدادها است ولى- حسنى- فقط در باره رخدادها و أحداث بدون مادّيات و اجسام است.

واژه- حسن- در عرف عموم مردم بيشتر بچيزى كه بچشم زيبا باشد گفته مى‌شود.