رجل‌ حَسَنٌ‌ و حُسَّان‌ و إمرأة حَسْنَاء و حُسَّانَة- در باره مرد و زن نيكو منظر و زيباست.

آنچه را كه در قرآن از واژه- حسن- آمده است بيشتر بچيزى كه از نظر بصيرت و انديشه زيباست اطلاق شده، خداى تعالى گويد: (الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ‌ أَحْسَنَهُ‌- 18/ زمر).

يعنى: آنچه را كه از شك و شبهه دور باشد نيكوتر و أحسن است، و بايستى آن را پيروى كنيد چنانكه پيامبر 6 فرمود:

«إذا شككت فى شي‌ء فدع»[1].

يعنى: اگر در چيزى شكّ كردى بشدّت آنرا رها كن بنابر سخن پيامبر و

[1] تفسير آيه( الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ‌- 18/ زمر) با حديثى كه راغب ; ذكر كرده است كه خود تأييد بر تفاسيرى است كه در كافى و مجمع البيان آمده است، پاسخى است به گونه- فصل الخطاب بر تلاش آگاهانه يا نابخردانه كسانى كه از آغاز انقلاب آيه فوق را دستاويزى براى مطرح كردن و اشاعه و انتشار نظرات شكّاكان و كتابها و جرايد شك بر انگيز و عقايد الحادى و ليبراليستى قرار داده‌اند، پيامبر مى‌فرمايد:

« اذا شككت فى الشّيئ فدع» يعنى آنچه را كه شكّ برانگيز است بايد رها كرد تا به تبعيّت از آيه از شبهات هر چه بيشتر دور بود. ولى متأسّفانه در اين رهگذر و تمرّد از تفسير صحيح آيه كه همان حديث پيامبر6 است هزاران جوان و نوجوان عزيز جامعه ما كه غالبا بخاطر جوّ و محيط گذشته كمتر آگاهى مكتبى و اسلامى داشته‌اند در دام شكّ و ترديد نسبت به اسلام و حكومت اسلامى و در ورطه هولناك صيّادان دام گستر و صحنه ساز گرفتار آمدند و چه خونهائى كه در اثر تزريق انديشه‌هاى شك برانگيز ريخته نشد! و چه اختلافات و ستمهاى فكرى و اجتماعى كه بر پيكر جامعه خسته و كوفته قرنها تحت ستم و استعمار وارد نساختند و هنوز هم هستند كسانى كه با جهل و بى‌توجهى به قرآن و تفسير آيات گاه و بيگاه آيه مذكور را مستمسك اعمال و افكار بى‌در و دربان خويش به نام آزادى و تبعيّت از دموكراسى غرب قرار مى‌دهند، و تنها در اثر غرور و تفسير به رأى در آيات قرآنى است كه از راه سنّت پيامبر6 و تفاسير ائمّه معانى را اخذ نمى‌كنند مگر نه اينست كه پيامبر و ياران با وفا و پيروان باحسان و امامان متخصّصين قرآن و علم دين هستند و هر دانشى را بايستى از اهلش و متخصّص آن آموخت.

قرآن نداء مى‌دهد:( وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعا إِلَى اللَّهِ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ قالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ‌- 33/ فصلت) چه كسى سخنش نيكوتر از سخن كسى است كه بخدا دعوت مى‌كند و كارش شايسته است و مى‌گويد: من از مسلمين هستم، پس تمام سخنانى كه مربوط به- احسن قول و نيكوترين كلام است اگر در توحيد معاد، نبوّت، عدل، امامت و بالاخره اسلام و دين يا حكومت اسلامى ايجاد ترديد و دو دلى و شكّ كند شنيدنش، خواندنش، بازگو كردنش، دور شدن از حقّ و گرفتارى در دام شيطان است گفت:

( أَنَّ هذا صِراطِي مُسْتَقِيماً فَاتَّبِعُوهُ وَ لا تَتَّبِعُوا السُّبُلَ فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَنْ سَبِيلِهِ ذلِكُمْ وَصَّاكُمْ بِهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ‌- 153/ انعام).

يعنى: راه پيامبر راه مستقيم است از راه او پيروى كنيد و از راههاى ديگر پيروى مكنيد كه شما را از راه حقّ به تفرقه و جدائى مى‌اندازد و سفارشم بر شما همين است كه پرهيزكار شويد و باز گفت:( وَ لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلًا- 34/ اسراء).

به چيزى كه علم و آگاهى از آن ندارى توجّه مكن و بر آن اصرار مورز زيرا گوش و چشم و دل از آن مسئولند.