خداى تعالى گويد: (الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌- 7/ سجده).

يعنى: (كسيكه آفرينش همه چيز را نيكو كرد و نيكويشان آفريد).

مفهوم إحسان- از انعام و بخشيدن وسيعتر و عمومى‌تر است.

خداى تعالى گويد: (إِنْ‌ أَحْسَنْتُمْ‌، أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ‌- 7/ اسراء).

(إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ‌[1]- 9/ نحل).

پس- إحسان- بالاتر از- عدل- است، زيرا عدل يعنى انصاف دادن، باين معنى كه به چيزى يا حقّى كه كم است افزوده مى‌شود و اگر زياد هست گرفته مى‌شود ولى- إحسان- چيزى است كه بيشتر از آنكه لازم است داده مى‌شود و

[1] عدل بحق حكم كردن است كه گاهى بسود و گاهى بزيان كسى است، ولى هر چه هست عدالت است و عدالت چيزى است كه فطرت آدمى اگر با پرده‌هاى خود كامگى و غرور پوشيده نشده باشد قابل پذيرش و مورد نياز همه است و هر كس هر چيزى را به جاى خود مى‌خواهد:

مولوى مى‌گويد: