حَصُور- كسى است كه با پاك بودن از اثرات غريزه جنسى و دور كردن غلبه شهوت در خويش خواهنده و متمايل بزنان نيست و يا اينكه اين حالت از نظر عفّت و پاكدامنى و اجتهاد و زحمت است كه معنى قسمت اخير در آيه روشن است و بهمان جهت استحقاق ستايش و نام- سيّد- يعنى بزرگ را دارد (هر چند كه سپس ازدواج كرد).

حَصْر و إِحْصَار- يعنى محاصره كردن و ممانعت از راه خانه و زندگى.

إحْصَار- يعنى ممنوع بودن، هم در منع ظاهرى، مثل محاصره دشمن و هم منع باطنى، مثل بيمارى كه انسان را از خوردن بعضى غذاها مانع مى‌شود، امّا:

حصر- گفته نمى‌شود مگر در ممانعت باطنى، پس سخن خداى تعالى در آيه: (فَإِنْ‌ أُحْصِرْتُمْ‌- 196/ بقره) به دو مفهوم و دو امر حمل مى‌شود مثل آيه (لِلْفُقَراءِ الَّذِينَ أُحْصِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌- 273/ بقره) و ديگر در مفهوم آيه (أَوْ جاؤُكُمْ‌ حَصِرَتْ‌ صُدُورُهُمْ‌- 90/ نساء) يعنى با بخل و ترس سينه‌هاى ايشان تنگ شد و اين حالات به- حصر صدور- تعبير شده است چنانكه به- ضيق صدر- يعنى تنگى دل نيز تعبير مى‌شود و نقطه مقابل و ضدّ اين حالت به واژه‌هاى:

البرّ و السّعة- يعنى نيكى و فراخناكى يا سعه صدر تعبير شده است.

حصن‌

: الحِصْن‌- دژ و قلعه، كه جمعش- حُصُون‌- است.

خداى تعالى گويد: (مانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ‌[1]- 2/ حشر).

[1] تمام آيه چنين است( وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ مانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ‌- 2/ حشر) يعنى: كفّار. مى‌پنداشتند دژهاشان آنها را از عذاب الهى دور خواهد كرد تا اينكه حكم خداى آمد و آنها بدست مؤمنين و بدست خود دژها را خراب كردند و فرو گذاشتند.