98/ انبياء) بصورت (حَضَبُ‌ جهنّم) نيز خوانده شده.

حضر

: الحَضَر- شهر نشينى، نقطه مقابل البدو- يعنى روستا نشينى است.

حِضَارَة و حَضَارَة- سكونت در شهر است مانند: (بداوة- و بداوة- يعنى سكونت و زندگى در روستا و بيابان، سپس واژه حضر- بصورت اسم براى شهادت دادن و حاضر شدن در مكانى يا گواهى دادن انسانى يا چيزى ديگر قرار داده شده و بكار رفته، در آيات (كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ‌- 180/ بقره).

(وَ إِذا حَضَرَ الْقِسْمَةَ- 8/ نساء).

(وَ أُحْضِرَتِ‌ الْأَنْفُسُ الشُّحَ‌[1]. 128/ نساء).

(عَلِمَتْ نَفْسٌ ما أَحْضَرَتْ‌- 14/ تكوير).

(وَ أَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ‌ يَحْضُرُونِ‌- 98/ مؤمنون).

آيه اخير بصورت كنايه است يعنى بخدا پناه مى‌برم كه شياطين و پريان بر من حاضر و گواه شوند. شخص ديوانه و كسى را كه مرگش سر رسيده بطور كنايه‌ مُحْتَضَر- گويند، و بر اين معنى تنبّه مى‌دهد سخن خداى عزّ و جلّ كه: (وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ- 16/ ق).

و آيه (يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آياتِ رَبِّكَ‌- 158/ انعام).

و آيه (ما عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَراً- 30/ آل عمران).

يعنى كارهاى گواهى شده و ديده شده‌اى كه در حكم حاضر بودن در حضور اوست.

و نيز آيات (وَ سْئَلْهُمْ عَنِ الْقَرْيَةِ الَّتِي كانَتْ‌ حاضِرَةَ الْبَحْرِ- 163/ اعراف).

[1] قسمتى از آيه 28 نساء است كه مى‌گويد: هر گاه زنى از روى گرداندن شوهرش به خويش بيمناك است پاكى و گناهى بر او نيست كه آشتى كند و ميان خود با خير و خوبى صلح برقرار كند زيرا( وَ الصُّلْحُ خَيْرٌ- 128/ نساء) و نيز مى‌توانند از ديگران براى اين امر كمك گيرند تا كارشان بجدائى نيانجامد، و اگر دو همسر بيكديگر نيكى كنيد و از خداوند پروا داشته باشيد و نيز از جدال و جدائى بپرهيزند( فَإِنَّ اللَّهَ كانَ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيراً) همانا خداوند بآنچه مى‌كنند آگاه است.