يعنى: با تمام نيروشان طوافش مى‌كنند.

شاعر گويد:

(او ديدگانى و مراقبينى گرداگرد تختش دارد).

جمع- حَفّ‌- أَحِفَّة- است، خداى عزّ و جلّ فرمود: (وَ حَفَفْناهُما بِنَخْلٍ‌- 32/ كهف).

يعنى: (گردا گرد آن دو باغ را از نخل پوشانديم).

فلان فى‌ حَفَف‌ من العيش- يعنى در مضيقه و سختى زندگى است كه گويى آسايش زندگى از او دورى كرده است بخلاف كسيكه مى‌گويد معنى عبارت بالا اين است كه زندگى او را احاطه كرده و او در ميانه عيش و زندگى است، و از اين واژه عبارت، من‌ حَفَّنَا أو رفّنا فليقتصد يعنى كسيكه سرپرستيمان نمود و زندگيمان را سامان داد.

حَفِيف‌ الشّجر و الجناح- صداى برگ درخت و بال پرنده.

از اينجهت كه گفتن لفظ- حفيف- آهنگ لفظش بازگو كننده و نشانگر همان صداى حركت برگ درخت و بال پرنده است.

الحَفّ‌[1]- شانه و تيغ جولا يا بافنده پارچه، چون در موقع كار كردن با آن‌

[1] اين واژه غريب در مقاييس اللّغه چنين آمده است: الحاء و الفاء كه اصل لغت است سه معنى و سه ريشه دارد:

اوّل- نوعى صدا. دوّم- چرخيدن چيزى بر چيزى.

سوّم- سختى و شدّت معيشت. تفسير اين معانى باين ترتيب است كه حفيف- صداى وزش باد و بال پرندگان است.

تفسير معنى دوّم، حف القوم بفلان- يعنى وقتى كه او را احاطه كنند و حفاف كلّ شي‌ء: اطراف هر چيزى است، على حفف الامر- يعنى سوئى و جانبى از آن، تفسير معنى سوّم- حفوف و حفف يعنى سختى معيشت. حفت ارضنا وقفت- يعنى سرزمين ما خشكسالى شد،( مقاييس اللّغه ج 2 ص 15)- خلاصه بحث اينست كه- حف يحف حفا و حفافا- يعنى چيدن موى سر و ريش، حف يحف حفوا الارض- خشك شدن گياهان زمين است، و سختى معيشت، اسم اين فعل- الحفّ است و جمعش- حفوف- بمعنى توجّه كننده يا سوى و جانب، بنابر اين فعل سه مصدر دارد 1- حفيف 2- حفاف 3- حفوف با سه معنى متفاوت.( المصباح المنير رافعى و الرّائد).