ابزار صداى- حفّه- شنيده مى‌شود لذا اين نام صداى حركت كار اوست (اينگونه كلمات را در زبان عرب اسم صوت گويند كه در زبان فارسى هم فراوان است).

حفد

: خداى تعالى گويد: (وَ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَزْواجِكُمْ بَنِينَ وَ حَفَدَةً- 72/ نحل).

جمع- حَفَدَة- حَافِد است يعنى ياران و خدمتكارانى كه بى‌دريغ، و بدون چشم داشت در خدمتند خواه از خويشان يا غير خويشاوندان.

مفسّرين گفته‌اند: حفدة- در آيه فوق يعنى- أسباط[1] و مانند آنها (فرزندزادگان و دامادها و عروسان) از آنجهت كه خدمتشان صادقانه‌تر است.

شاعر گويد:

فلان‌ مَحْفُود يعنى او خدمت شده و كسى است كه يارانش در خدمت او

[1] واژه اسباط را ابن اعرابى ويژه اولاد مى‌داند، زمخشرى و جوهرى ولد الولد- يعنى فرزند فرزند مى‌داند. امّا طريحى مى‌نويسد: الاسباط اولاد الولد، كه منظور دختر و پسر هر دو است سپس سبط را بمعنى طايفه و امّت مى‌داند، مى‌گويد: و فى الخبر الحسين سبط من الاسباط اى امّة من الامم الخير و يحتمل ان يراد بالسّبط، القبيله‌اى بتشّعب منهما نسله. يعنى امام حسين( ع) سبطى از اسباط پيامبر است، يعنى امّتى از امّت‌هاى نيكو و احتمال دارد مراد از سبط قبيله باشد كه نسل او از آن منشعب مى‌شود.

( مجمع البحرين ج 5/ ص 251- اساس البلاغه/ زمخشرى. صحّ).

[2]