هستند.

حَفْد- هم دامادها و عروسها هستند.

در دعا مى‌گويند:

إليك نسعى و نَحْفِدُ.

- (اى كه بسوى طاعت، و بندگيت مى‌شتابيم).

سيف‌ مُحْتَفِد- شمشيرى كه بسرعت قطع مى‌كند.

أصمعى‌[1] گفته است، اصل حفد- پا در جاى پاى ديگر نهادن و دنبال او رفتن و باو پيوستن است.

حفر

: خداى تعالى گويد: (وَ كُنْتُمْ عَلى‌ شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ- 103/ آل عمران).

يعنى: محلّ كنده شده و گود كه آن را- حَفِيرَة- نيز گويند.

حَفْر- خاكى است كه از گودى و حفره خارج شده است مثل- نقض يعنى چيزى كه شكسته مى‌شود. مِحْفَار- مِحْفَر- مِحْفَرَة- وسيله حفّارى است (اسم ابزار كندن و حفّارى است كه در زبان عرب اسم آلت بر اوزان مفعل، مفعلة،

[1] ابو سعيد، عبد الملك اصمعى از دانشمندان بزرگ لغت و نحو در قرن دوّم هجرى است كه در اخبار و نوادر و داستانهاى نمكين عرب و غرائب داستانها، دستى داشته است و بر درگاه رشيد و مأمون عبّاسى مى‌رفته است اكثر كتب لغت و تفاسير نامش را و نظرش را ذكر كرده‌اند، مى‌گويند خود اصمعى گفته است شانزده هزار ارجوزه( قصّه‌هاى پر رجز- شعر و نثر حماسى و نمكين) بياد داشته.

اسحق موصلى مى‌گويد: ديده نشد كه اصمعى مدّعى دانشى باشد و حال اينكه در علوم مخصوص بخود منحصر بفرد بود خودش مى‌گويد در تفسير كتاب و سنّت دست ندارم. مأمون هم مشكلات علمى و ادبى را بمنزلش مى‌فرستاد تا پاسخ گويد زيرا ديگر پير و فرتوت شده بود. هارون الرّشيد شيطان الشعر، لقبش داده بود، و گهى هم داستانها از خود جعل مى‌كرد بگفته قاضى ابن خلكان تأليفات زيادى داشته از آن جمله:

خلق الانسان- الاجناس- المقصور- الممدود- كتاب صفات- كتاب خيل- كتاب ابل- كتاب وحوش- كتاب فعل و أفعل- كتاب اضداد- كتاب مياه العرب- كتاب الاراجيز- كتاب( ما اتّفق نقطه و اختلاف معناه) وفاتش سال 217 هجرى است.( وفيات الاعيان/ ابن خلكان ج 2 ص 349).