مى‌دارد چنانكه خداى تعالى تنبّه مى‌دهد كه: (إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ- 45/ عنكبوت).

گفته‌اند: تَحَفُّظ- كم عقلى است، حقيقت اينست كه كسى با كمى قوه حافظه خود را براى حفظ كردن بزحمت مى‌اندازد و چون نيروى حافظه يكى از اسباب عقل و خرد است، تحفّظ- را در معنى كم عقلى بكار برده‌اند تفسير و معنى آن را چنانكه مى‌بينى گسترش داده‌اند و گفته شده- تَحَفُّظ- يعنى كم عقلى.

حَفِيظَة- خود دارى از خشم و ناروا و خشمى كه محافظت بر آن لازم است سپس در باره واژه خشم و غضب هم حفيظة- بكار رفته و گفته شده:

أَحْفَظَنِي‌ فلان- يعنى او مرا خشمگين نمود.

حفو

: الإِحْفَاء فى السّؤال- شتاب داشتن در سؤال و پياپى پرسيدن، الإحفاء فى الإلحاح- پياپى اصرار و ستيزه كردن.

الإحفاء فى المطالبة- پى در پى خواستن و تقاضا كردن.

الإحفاء فى البحث- پافشارى در بحث و سخن براى شناختن حال چيزى يا كسى.

و بر وجه و معنى اوّل عبارات:

أَحْفَيْتُ‌ السّئوال- و- أحفيت فلانا فى السّئوال (سؤال را پياپى تكرار كردم، او را سؤال پيچ كردم) است.

خداى تعالى گويد: (إِنْ يَسْئَلْكُمُوها فَيُحْفِكُمْ‌ تَبْخَلُوا- 37/ محمّد).

يعنى: (هر گاه چيزى از شما مى‌خواهد و اصرار مى‌كند شما بخل مى‌ورزيد).

اصل اين معنى از- أَحْفَيْتُ‌ الدّابة- است يعنى در مهربانى بآن حيوان مبالغه كردم بطوريكه پايش نرم و سمّش سبك است و ستورى است كه در اثر مهربانى زياد هميشه در راه رفتن سبك مى‌رود، مى‌گويند: حَفِيَ‌، حَفاً و حُفْوَة، و از اين فعل عبارات:

أَحْفَيْتُ‌- يعنى ظاهر موى سبيل (شارب) را تماما چيدم.