الحَفِيُ‌- بسيار نيكوكار و مهربان و لطيف.

خداى عزّ و جلّ گويد: (إِنَّهُ كانَ بِي‌ حَفِيًّا- 47/ مريم).

يعنى: او بر من بسيار مهربان است.

أَحْفَيْتُ‌ بفلان و تَحَفَّيْتُ‌ به- يعنى: اكرام و احترامش كردم و باو توجّه نمودم.

الحَفِيّ‌- دانشمند و آگاه بچيزى (اين واژه مربوط بآيه 187/ اعراف است كه از پيامبر 6 در باره قيامت مى‌پرسند، كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْها- گويى كه تو وقت قيامت را مى‌دانى، خداوند گويد: پاسخشان ده كه- عِلْمُها عِنْدَ رَبِّي‌، او آگاه بقيامت است).

حقق‌

: اصل‌ حَقّ‌ مطابقت و يكسانى و هماهنگى و درستى است، مثل مطابقت پايه درب در حالى كه در پاشنه خود با استوارى و درستى مى‌چرخد. و مى‌گردد.

گفته‌اند: «حقّ» وجوهى دارد:

اوّل- بمعنى ايجاد كننده‌اى چيزى را كه به سبب حكمتى كه مقتضى آن است ايجاد نموده است و لذا در باره خداى تعالى كه ايجاد كننده پديده‌هاى عالم بمقتضاى حكمت است- حقّ- گويند.

در آيه (ثُمَّ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلاهُمُ‌ الْحَقِ‌- 30/ يونس).

يعنى: (سپس ايشان را به اللّه كه مولاى هميشگى و بحقّشان است باز برند).

كمى دورتر در آيه (32/ يونس) مى‌فرمايد: (فَذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمُ الْحَقُ‌- 32/ يونس).

و در آيه (فَما ذا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلالُ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ‌- 32/ يونس) يعنى: (براستى بعد از حقّ جز گمراهى چيست كه شما را بآن بر مى‌گردانند).

دوّم- حقّ در معنى خود موجود، كه آنهم بمقتضاى حكمت ايجاد شده، از اين روى تمام فعل خداى تعالى را حقّ گويند، در آيات:

(هُوَ الَّذِي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِياءً وَ الْقَمَرَ نُوراً- 5/ يونس) تا آنجا كه مى‌فرمايد: (ما خَلَقَ اللَّهُ ذلِكَ إِلَّا بِالْحَقِ‌- 5/ يونس).

و در باره قيامت فرمايد: (يَسْتَنْبِئُونَكَ أَ حَقٌّ هُوَ، قُلْ إِي وَ رَبِّي إِنَّهُ لَحَقٌ‌ 53/ يونس).

يعنى: (خبر قيامت را از تو مى‌پرسند كه آيا راست است بگو سوگند به‌