پروردگارم كه قيامت بر حقّ است).

و آيه (لَيَكْتُمُونَ الْحَقَ‌- 146/ بقره).

و خداى عزّ و جلّ گويد: (الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ‌- 147/ بقره).

(وَ إِنَّهُ لَلْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ‌- 149/ بقره).

سوّم- حقّ، بمعنى اعتقاد داشتن و باور داشتن در چيزى است كه يا آن باور يا واقعيّت آنچيز و در ذات او مطابقت با حقّ دارد، چنانكه مى‌گوئيد اعتقاد او در بعث و پاداش و مكافات و بهشت و دوزخ حقّ است.

خداى تعالى فرمايد: (فَهَدَى اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ مِنَ الْحَقِ‌[1]- 213/ بقره).

چهارم- حقّ يعنى هر كار و سخنى كه بر حسب واقع آنطور كه واجبست، و باندازه‌اى كه واجب است و در زمانى كه واجب است انجام مى‌شود، چنانكه مى‌گوئيم، كار تو حقّ است و سخن تو نيز حقّ.

خداى تعالى گويد: (كَذلِكَ‌ حَقَّتْ‌ كَلِمَةُ رَبِّكَ‌- 33/ يونس).

(حَقَ‌ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ‌- 13/ سجده).

سخن خداى عزّ و جلّ: (وَ لَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْواءَهُمْ‌- 71/ مؤمنون).

صحيح است كه مراد از حقّ در اين آيه خداى تعالى باشد و همينطور ممكن است مراد از آن حكمى بنابر اقتضاى حكمت باشد كه همان حقّى است‌

[1] قسمتى از آيه 213/ بقره است كه فلسفه وجودى بعثت پيامبران و كتابهاى آسمانى را بيان مى‌كند و مى‌گويد:( مردم در باره حق بودن قيامت و حيات دنيا باورى نداشتند و در اين باور همسان بودند سپس خداوند پيامبران را برانگيخت و با ايشان كتابهائى بحقّ فرستاد تا محتواى راستين آن كتابها و رسولان در باره قيامت و حيات دنيا حكم كنند سپس بخاطر حسادت و ستم‌هائى كه ميانشان بود باورهاى مختلف پيدا كردند و آنهائيكه ستمكار، و ياغى و سركش بودند نخواستند بپذيرند كه قيامت و مكافات اعمالشان حقّ است بنابر اين خداوند كسانى را كه ايمان آوردند و بآنچه كه ديگران نگرويده بودند و اختلاف داشتند و بحق هدايت نمود و خداوند كسانى را كه بغى و ستم نمى‌كنند و بحقّ ايمان دارند راه مستقيم را بايشان مى‌نمايد.