مى‌گويند:

احْتَقَبَهُ‌ و اسْتَحْقَبَهُ‌: (بارش را بار كرد و بست).

حَقِبَ‌ البعير- بول كردن و إدرار آن شتر در اثر بسته شدن مجراء عبور ادرار با طناب و پالان‌بند كه بند آمده.

الأَحْقَب‌- الاغ وحشى كه زير شكم يا دو پهلويش سپيد باشد، مؤنّث- أحقب- حَقْبَاء- است.

حقف‌

: در آيه (إِذْ أَنْذَرَ قَوْمَهُ‌ بِالْأَحْقافِ‌- 21/ احقاف) (وقتى كه در سرزمين احقاف قوم خويش را بيم داد).

أَحْقَاف‌ جمع‌ حِقْف‌- يعنى خطّ طولانى از ريگ روان كه به چپ، و راست روان است.

ظبى‌ حَاقِف‌- آهويى كه در ريگستان نشسته و ساكن است.

احْقَوْقَفَ‌- همانند حركت ريگهاى روان خم شده است و بچپ و راست مى‌رود: شاعر گويد:

حكم‌

: حُكْم‌ اصلش منع و بازداشتن براى اصلاح است (و حكم در اصل منع از ظلم و ستم است- ابن فارس).

حَكَمَة- لگام و دهانه حيوان را نيز، حكمة ناميده‌اند.

[1] شعر از عجاج است كه در وصف هلال شب گويد: