حلف‌

: الحَلْف‌- يعنى عهد و پيمان قومى و مردمى، مُحَالَفَة، پيمان بستن.

واژه‌ حَلْف‌- بصورت مصدر در معنى ثابت ماندن بر عهد و پيمان نيز بكار مى‌رود.

فلان‌ حَلِفُ‌ كَرَمٍ و حِلْفُ‌ كَرَمٍ- يعنى در جوانمردى ثابت و پايدار است، أَحْلَاف‌ جمع‌ حَلِيف‌ است، يعنى هم پيمانان.

شاعر گويد:

اصل- حَلِف‌- سوگندى است كه با آن سوگند عدّه‌اى از عدّه ديگر پيمان مى‌گيرند و اين معنى بعدا بهر قسمى و سوگندى تعبير شده است، در آيات:

(وَ لا تُطِعْ كُلَ‌ حَلَّافٍ‌ مَهِينٍ‌- 10/ قلم) يعنى كسيكه زياد سوگند مى‌خورد.

[1] شعر از زهير بن ابى سلمى شاعر قبل از اسلام عرب است، تمام بيت چنين است: