(وفيات الاعيان- الفهرست- تاريخ بغداد- معجم الادباء- روضات الجنات- دايرة المعارف- بغية الوعاة).

3- ابن ولاد- از شاگردان زجاج كه نامش ابو العبّاس احمد بن محمّد است، از آثارش كه هست و چاپ شده (المقصور و الممدود) وفاتش 331 (معجم الادباء- بغية الوعاة).

4- ابو جعفر نحاس: محمّد بن اسماعيل- از شاگردان زجاج و او غير از ابن نحاس نحوى متوفّى 298 ه است، تأليفات زيادى در لغت و ادب و قرآن داشته است كه كتابهاى زير از او باقى مانده است.

(شرح معلّقات سبع- كتاب اعراب قرآن- عتاب معانى القرآن- ناسخ و منسوخ قرآن) وفاتش 338 ه است.

(معجم الادباء- وفيات الاعيان- طبقات الادباء- روضات الجّنات- انباه الرواة- بغية الوعاة- المزهر سيوطى).

5- زجّاجى- عبد الرّحمن بن اسحاق زجاجى از بزرگان نحو، و اهل نهاوند است در دمشق و طبريه سمت استادى داشته است از كتابهايش كه رسيده است (كتاب الجمل فى النّحو- الزّاهر- الامالى در لغت) متوفّى 339 ه. (وفيات الاعيان- صفات الادباء- الفهرست- بغية الوعاة).

6- ابو العبّاس مبرّد: كه هر چند در اواخر قرن سوّم فوت نمود ولى اثر ارزنده‌اش در تاريخ ادب و لغت بنام- الكامل- و شاگردان و راويانش در قرن چهارم تاكنون مورد توجّه است نامه‌ها و خطبات على (ع) و عمر بن عبد العزيز را در اين كتاب جمع نموده با مقايسه آن با كتاب‌هاى ابن قتيبه سلامتى نفس و حسن اعتقاد حقّه او بخوبى دانسته مى‌شود، متوفّى 285 هجرى. (وفيات الاعيان- الفهرست- و تمام كتب ادبى).

7- ابن دريد- ابو بكر محمّد بن حسن ازدى، از ابو حاتم سجستانى و رياشى، علم را فرا گرفته از نظر لغت كتابش دوّمين كتاب ادبى است بنام الجمهرة فى اللّغة- به ترتيب كتاب خليل كه در هندوستان در چهار مجلّد چاپ شده و ازهرى انتقاد شديدى بر كتابش و اخلاقش دارد، ديگر كتاب المقصوره بصورت نظم و